Rozdział dziewiąty.

Dobry wieczór. Przepraszam, że rozdział dopiero teraz, ale nie miałam czasu go wcześniej napisać.

Ostrzegam, że zawiera on drastyczne sceny. Jeśli ktoś nie lubi, niech nie czyta.

Rozdział dla kochanego Veniika, który mnie męczy o dodanie go. Tak więc jest :)

Buziaki, wampirek.

***

Mężczyzna miał piwne oczy i potargane ciemne włosy. Ubrany niechlujnie. Rękawy jego koszuli wystawały poza marynarkę, która była nieco za duża. Spodnie miał ciemne, przylegające do nóg. Był szczupłym mężczyzną, trochę zgarbionym i niepewnym. Jego piwne oczy przerażały, kiedy obserwował dziewczynę, czytając z niej niczym z otwartych kart. Była zdezorientowana, zagubiona i przerażona, niczym dziecko, które zgubiło swoją mamę. On znał ją bardzo dobrze... Od upadku swojego brata uważnie przyglądał się życiu Chłopca-który-przeżył, oraz jego przyjaciół.

Hermiona chciała się ruszyć, niestety była zakuta w łańcuchy, co było dziwne gdyż znajdowała się w dość eleganckim gabinecie.

-Witaj Panno Granger. - pierwszy odezwał się Nathaniel.

-Czego ode mnie chcesz?! Kim jesteś?! - krzyknęła pełna przerażenia.

-Oh przepraszam, nie przedstawiłem się. Jestem Nathaniel Marvolo. - odpowiedział spokojnie. -Pewnie znasz mojego młodszego braciszka. Oh... Ten to był nierozważny... Taki młody... Taki głupi... Powinien inaczej to wszytko rozplanować. Zero rozeznania w terenie... - śmiał się.

-Ty plugawa bestio! Wypuść mnie!

-Trochę szacunku szlamo! - warknął uderzając dziewczynę w policzek. -Nigdzie Cię nie wypuszczę. Jesteś mi potrzebna. Dzięki Tobie będę miał okazję osobiście porozmawiać z panem Potterem i podziękować za śmierć brata. - dziewczyna nie potrafiła opanować łez, słysząc słowa mężczyzny. -Co prawda pomieszał mi w planach... To ja miałem go zabić! Miał zginąć na moich zasadach! MOICH! - krzyczał, po czym się uspokoił i chłodnym, obojętnym tonem dodał -Tak więc chłopiec-który-przeżył również odpowie za to.

-Wypuść mnie! - łkała.

-Nie, nie, nie. Poczekam aż sami po Ciebie przyjdą, a my tymczasem się zabawimy w zadawanie pytań. Mam nadzieję że jesteś prawdomówna w innym wypadku będzie niezbyt miło, ale na początek nauczymy Cię szacunku dla lepszych od siebie.

-Ty, ty, ty bezduszna bestio! Moi przyjaciele mnie uratują! Zginiesz i zostaniesz zapomniany jak Voldemort! - poczuła na swym policzku kolejne uderzenie oraz zgrzyt. W ustach zawirował metaliczny smak krwi, a przed oczami pojawiła się mgła...

-Draco! Poczekaj! - ktoś krzyczał do niego. -Zatrzymaj się Malfoy!

-Czego? - odwarknął odwracając się do Ginny.

-Nie widziałeś Miony? Od rana jej szukam. Nie było jej na pierwszej lekcji, a wiesz jaka ona jest... Nie opuszcza lekcji tak po prostu... - mówiła lekko zagubionym tonem, jak gdyby sama nie wiedziała, czy dobrze robi pytając ślizgona o przyjaciółkę.

-Rano mnie zwyzywała, a potem słuch po niej zaginął. Zresztą nie obchodzi mnie co się z nią dzieje.

-Jak zwyzywała? Co się stało? - zdziwiła się

-Ktoś napisał na ścianie krwią „Każda szlama będzie wytępiona, zdeptana niczym nic nie warte robale. HG strzeż się, ty będziesz pierwsza!” twierdząc że to ja.

-Co?!

-Niedosłyszysz? Najwyższa pora na aparat. - zakpił.

-Nie nabijaj się ze mnie! Kto mógłby to zrobić?! - martwiła się.

-Nie mam pojęcia, ale zapewniam Cie że to nie ja.

-Pomógłbyś mi jej szukać?

-Nie – warknął i odszedł w swoją stronę. Ginny stała w miejscu, z oczami wielkimi niczym pięcio złotówki. Nie przypuszczała że tak się zachowa. Przecież... to był Malfoy. To zdecydowanie zachowanie pasujące do niego.

Głowa jej pulsowała, a w ustach dalej czuła krew. Otwierając oczy nie dostrzegła nic. Teraz już nie znajdowała się w eleganckim gabinecie  ale w ciemnym pomieszczeniu. Chwilę jej zajęło zanim doszła do siebie i zorientowała się, że znowu jest przykuta łańcuchami do ściany. -Uspokój się Miona. Uspokój się... Uspokój się... - powtarzała sobie w duchu. Łzy ciekły jej po policzkach, ale mimo to starała się trzeźwo myśleć. -Jakiś psycho fan Voldemorta mnie porwał, co więcej twierdził że jest jego bratem. Co za popapraniec! - Strasznie bolała ją głowa I nie potrafiła ruszać szczęką, co mogło oznaczać że Nathaniel ją złamał, podczas uderzenie. Paliły ją ręce od wiszenia, a nogi nie utrzymywały jej ciężaru przez co wisiała.  Dookoła czuła smród, a za drzwiami słyszała śmiechy. Jeden z nich bardzo dobrze znała.

-Hahaha! Panna Granger! Moja przyjaciółka! Hahaha... Musimy znowu porozmawiać jak prawdziwe dziewczyny, albo już kobiety! Hahaha... - to była Bella. Tak straszliwego śmiechu nie można zapomnieć. W jej głowie zaczęła się odgrywać scena z Malfoy Manor, kiedy kobieta zostawiła potworny ślad na jej przedramieniu... Zachciało jej się wymiotować a przed oczami pojawiła się otchłań, która tak bardzo kusiła...

Kiedy się ocknęła słyszała jak krople deszczu rozbijają się o dach. Wzięła głęboki oddech i powoli otworzyła oczy, na chwilę zapominając, o bólu i o tym gdzie była, lecz po chwili przyszedł moment smutku  Uświadomiła sobie, że nie wie ile już tu jest. Tak łatwo było zagubić się w nieskończonej ciemności i płynących godzinach... Dużo myślała o zmarłych rodzicach, Ginny, Harrym, Ronie, reszcie rodziny Wesley'ów... Żałowała, że nigdy nikt jej nie powiedział, że ją kocha, żałowała, że nikt jej nie może teraz przytulić i pocieszyć, kiedy tak bardzo tego potrzebowała... Chciała naprawić wszytki swoje błędy i dać szansę komuś na pokochanie jej... Teraz było już za późno. Była sama, tracąc zmysły i wszelką nadzieję na dalsze życie. Kilka dni temu, tam na wzgórz myślała że jest samotna? Skoro wtedy była samotna to teraz była wrakiem człowieka, usychającym z bólu i tęsknoty... Tak bardzo chciała wrócić do domu, którym był Hogwart.

Godziny mijały niepostrzeżenie, a dziewczyna coraz bardziej odczuwała zaistniałą sytuację. Za drzwiami usłyszała kroki, a po chwili skrzypienie otwierających się drzwi.

-Czego ode mnie chcecie?! -wybełkotała mimo bólu.

-Oh Hermiono, nie przywitasz się ze mną? - szydziła kobieta

-Powinnaś gnić w Azkabanie!

-Nie takim tonem panienko! - poczuła uderzenie prosto w żołądek. Chciała się zgiąć w pół na skutek uderzenie, lecz czuła opór łańcuchów. -Wiesz co to szacunek szlamo? Czy Twoja szlamowata matka Cię nie nauczyła że do starszych powinno się odnosić z szacunkiem?! Hahaha... Nie? To ja Cie nauczę  - kolejne uderzenie tym razem w twarz. Teraz już była pewna że ma połamaną szczękę.

-Zostaw mnie... Ja nic nie wiem... - poczuła wilgoć na policzkach. -Chyba dach przecieka - pomyślała. Twarz była coraz to bardziej mokra... Dopiero po chwili zorientowała się że to jej łzy moczą policzki.

-Przestań beczeć! - krzyczała Bella, co tylko spowodowało jeszcze większy potok łez. Nie potrafiła się uspokoić. Szlochała coraz głośniej. -Zamknij się szlamo! Jeśli obudzisz Mistrza, już nie będzie tak wesoło jak teraz! Zamknij się! Zamknij się! - krzyczała okładając Hermione po twarzy łamiąc jej nos i doprowadzając do jeszcze poważniejszego uszkodzenia szczęki. Chciała krzyczeć, ale nie mogła. Pragnęła umrzeć, zemdleć, cokolwiek byle tylko nie czuć tego bólu. Nic takiego nie nadchodziło. Kolejne szlochy przynosiły kolejne ciosy... Poczuła uderzenie z prawej strony, a zaraz po nim trzask. Chciała podnieść głowę, by zlokalizować źródło dźwięku, ale nie potrafiła... Była bezwładna. Kolejne uderzenie i była pewna że owy trzask dochodził z jej wnętrza. Był to trzask łamanych żeber.

-Przeproś szlamo! - chciała móc przeprosić byle tylko uniknąć bólu, niestety połamana szczęka jej nie pozwalała. Jęknęła z udręką. -Nie jęcz tylko przepraszaj!

-Co tu się dzieje?! - ktoś wszedł do pokoju.

Harry podszedł do okna by odebrać pocztę od sowy. Pogłaskał zwierzątko po główce, otwierając list.

Harry! Hermiona zniknęła! Potrzebna pomoc! NATYCHMIAST!

GW

Zamarł. Natychmiast wybiegł ze swojego gabinetu, po drodze chwytając za rękę Rona i po chwili już znajdowali się na tak dobrze im znanych błoniach.

-Co się stało?! Dlaczego się aportowaliśmy? - głowił się rudowłosy.

-Ktoś porwał Hermionę! Nie ma czasu na wyjaśnienia! Musimy znaleźć Ginny! - krzyknął, po czym ruszył biegiem w kierunku Hogwartu. Korytarze były puste, co oznaczało że trwały lekcje. Wpadł do sali, gdzie zazwyczaj odbywały się lekcje transmutacji z prof. McGonagall.

-O Boże! - krzyknęła przerażona kobieta wyciągając różdżkę w kierunku Harrego. -Potter! Co ty tutaj robisz?!

-Może pani na chwilę opuścić klasę? - wydyszał zmęczony biegiem. Zza rogu wyłaniał się Ron. Profesorka szybkim krokiem przemknęła przez klasę, a wychodząc zamknęła za sobą drzwi.

-Co się dzieje? Co wy tu robicie? - zapytała.

-Hermiona... Ona została porwana!

-To niemożliwe. Teraz powinna mieć lekcje z prof. Snapem. Byliście tam?

-Yyy... Nie, ale Ginny wysłała mi list! Niech Pani zobaczy! - wyciągnął z kieszeni kartkę papieru i pokazał kobiecie.

-To jeszcze nic nie zna... - nie dokończyłam gdyż w ich kierunku zmierzała czarna postać, a tuż za nią Ginny.

-Co się stało Severusie?

-Hermiona Granger została porwana.

-To nie... - zaczęła

-To jest prawda. Napisy na ścianie były ostrzeżeniem, które zbagatelizowaliśmy, tak samo jak list. Panna Granger została porwana. - nietoperz mówił zimnym, spokojnym tonem, jak gdyby opowiadał o pogodzie.

-Hogwart jest zabezpieczony nikt obcy nie mógłby się tu wedrzeć. To niemożliwe! - gorączkowała się McDyrka.

-Minerwo, przypominam że jej grożono! Była dziś rano u nas! - tym razem głos Snapa był zirytowany zachowaniem starszej kobiety.

-Co?! Dlaczego Ministerstwo nie zostało poinformowane?! - krzyczał Potter

-Zostało.

-Ale my nie dostaliśmy nic! Jesteśmy aurorami, powinny takie wiadomości do nas docierać!

-Widocznie stwierdzili że to tylko głupi żart. - tym razem odezwała się zdenerwowana Ginny.

-Musimy coś zrobić! Musimy jej szukać! - Ron miał łamiący się głos. Starsza kobieta weszła na chwilę do klasy, by odesłać dzieciaki do swoich domów, a po chwili cała piątka udała się do gabinetu dyrektorki.

-Kto ją widział po raz ostatni? - zapytała kobieta.

-Draco Malfoy. To musiał być on! - zrozpaczona Ginny załkała.

-Bredzisz. Draco nie zrobiłby czegoś takiego. - wtrącił się Snape

-Tak?! A te napisy to czyja sprawka?! Pierwszaka?!

-Uspokójcie się! - Minerwa zwróciła się do Snapa i Ginny, po czym podeszła do obrazu i rozkazała jednej z postaci -Znajdź Draco Malfoya i poproś go do mnie. Hasło to: Czerwony stoliczek. - starszy mężczyzna skinął głową udając się nieznanym kierunku, by po chwili zniknąć.

Kilka minut później do gabinetu wszedł zdezorientowany ślizgon.

-Ty podły zdrajco! - rzuciła się z pięściami Ginny na chłopaka. -Jak mogłeś?!

-Uspokój się Ginny! - złapał ją Ron, odciągając od blondyna.

-On ją wydał śmierciożercą! To wszystko jego wina! - łkała, upadając na kolana.

-Proszę nie wysuwać pochopnych wniosków panno Weasley. Każdy z nas jest przerażony zaistniałą sytuacją, ale nie możemy obwiniać każdego, kto akurat przebywał w szkole. - odezwała się McGonagall.

-Każdego nie, ale śmierciożerców tak! - rudowłosa wypowiedziała te słowa z jadem, patrząc z obrzydzeniem na Malfoya.

-Chciałem zauważyć, że też jestem naznaczony mrocznym znakiem. - warknął Snape -A jednak mi ufacie.

-Pan to co innego! - wtrącił się Harry

-Nie co innego, ale dokładnie to samo! Draco jest po naszej stronie!

-Spokój! Nerwy i bezpodstawne oskarżenia w niczym nie pomagają! Musimy się skupić na faktach! - głos profesorki był opanowany.

-Fakty są takie, że to on ostatni raz się z nią widział. - odpyskowała Ruda

-Koniec. Jeszcze jedna taka odzywka, a znajdziesz się za drzwiami. - zagroziła kobieta

-Przepraszam.

-Zaczęła mówić? - zapytał lodowatym głosem Nathaniel.

-Nie Mistrzu. - odpowiedziała grzecznie Bella. -Obraziła mnie i nie chce przeprosić.

-Avery! Natychmiast tu przyjdź. - kilka sekund po rozkazie Marvola słychać było kroki.

-Tak Mistrzu? Wzywałeś mnie? - upadł na kolano przed sowim Mistrzem, kłaniając się, gdyż nie był godzien patrzeć w oczy starszemu mężczyźnie.

-Uwolnij ją. - rozkazał. Śmierciożerca wstał, szybko udając się w kierunku więźnia. Hermiona poczuła jak szarpie ją za rękę, która nagle opadła wzdłuż ciała, a po chwili druga ręka była również uwolniona. Stała na chwiejących się nogach, starając się utrzymać równowagę, by nie upaść.

-Pokłoń się! - krzyknął Averey, kopiąc dziewczynę w plecy. Ugięły się jej kolana, a ciało upadło na kolumienkę, uderzając o nią kością łonową. Zapłakała z bólu, dławiąc się łzami i plując własna krwią.

-Jeśli zemdlejesz to Cię ocucę i będzie jeszcze gorzej Panienko. - odezwał się Marvolo, nazywany przez śmierciożerców Mistrzem. Podszedł do niej, uniósł podbródek tak by spojrzała mu w oczy. Twarz miała popuchniętą, posiniaczoną, która już nie przypominała twarzy dziewczyny, ale potwora. Widoczne było złamanie nosa oraz przemieszczenie szczęki.

-Połóż ją na łóżku Bella i zostawcie w spokoju. Macie jej nie dotykać  Jak poczuje się lepiej porozmawiam sobie z nią. - wymawiając te słowa, odwrócił się i odszedł. Bellatrix podniosła dziewczynę, rzucając na łóżka. Schyliła się i wyszeptała jadowicie jej do ucha -Mam nadzieję że to nauczyło Cie szacunku.

Drzwi zatrzasnę się głośno, a w powietrzu unosił się zapach krwi, strachu i samotności...

Leżała na brzuchu łkając w poduszkę  nie mając siły się podnieść. Ciało ją paliło, a złamane kości dawały o sobie znać. Włosy przykleiły jej się do twarzy, pozlepiane potem i krwią, którą co chwilę pluła. Z minuty na minutę ból się uwalniał, stając się jeszcze bardziej przytłaczający. Ledwo łapała oddech przez połamane żebra. Czuła że coś zaciska się na jej szyi... I wtedy sobie przypomniała. Zaskomlała chcąc podnieść rękę, ale mimo okropnego bólu zrobiła to dotykając swojej szyi. Miała to co oznaczało że jest szansa...