Rozdział ósmy.

Dobry wieczór :) Przylatuję do Was z nowym rozdziałem. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Jest całkowicie inny niż pozostałe. Mnie osobiście się podoba...

Ah zapomniałam! :P Rozdział dedykuję kochanej Rosemarie Mondragon, która już od 19 czeka na rozdział! 

A ty Veniiku kradnij ile chcesz :D Już nie przeciągam i przedstawiam Wam...

Czytajcie a się dowiecie!

Czekam na opinie!

Buziaki, wampirek :*

***

31 Grudnia 1926

Mały chłopiec szlochając siedział w poczekalni szpitala. Z sali dochodziły krzyki jego mamusi, która rodziła mu braciszka. Cichutko płakał, ze spuszczoną główką, by nikt nie widział. Obiecał mamusi że będzie silny i starał się taki być. Słyszał krzyki, przeraźliwe, przeszywające jego dusze. Trwało to tak długo, że zdołał się do nich przyzwyczaić. Nagle zrobiło się cicho, a po kilku minutach przyszła pielęgniarka i nic nie mówiąc zaprowadziła gdzieś chłopca. Usiadł przed starszą kobietą, wpatrując się swoimi piwnymi, wielkimi oczkami. Włosy miał potargane w kolorze węgla. Po chwili kobieta spojrzała smutno na chłopca i powiedziała -Nathanielu, widzisz aniołki przyprowadziły na ten świat Twojego brata, ale mamusia musiała z nimi odejść. Już jej nigdy nie zobaczysz. - chłopiec spojrzał na nią przerażony i pokiwał główką. Nie wyobrażał sobie życia, bez jedynej kochającej go istoty – matki. Ojciec Nathaniela był czarodziejem, ale nigdy nie był obecny w życiu chłopca.

-Cio teraź źe mną bedźe? - zachlipał słabo.

-Będziesz mieszkał z innymi dziećmi takimi jak ty. Nie będziesz samotny. -odpowiedziała kobieta, biorąc Nathaniela za rękę i prowadząc do nowego świata, jakim był dla chłopca przytułek dla sierot.

31 Grudnia 1931

-Nathanielu! To są urodziny Twojego brata, powinieneś złożyć mu życzenia. -powiedziała stanowczo ciemnoskóra kobieta.

-To nie są żadne urodziny, tylko rocznica śmierci mojej mamy! To przez niego! - krzyknął chłopak, siadając w rogu sali i przyglądając się wszystkim. Dokładnie wiedział, który dzieciak lubił samochody, a który zabawy z innymi dziećmi. On zaś nigdy nie uczestniczył w zabawach, gdyż najzwyczajniej w świecie każda go nudziła. Umiał szybko przyswoić każdą z gier, do tego stopnia, że swobodnie nimi manipulował. Już w wieku sześciu lat wybitnie grał w szachy, co świadczyło o jego nieprzeciętnej inteligencji I zdolności logicznego myślenia Nigdy też nie rozmawiał ze swoim młodszym bratem, który był bardzo charakternym stworzeniem. Odkąd ukończył 3 lata miał zapędy przywódcy zła. Niektóre dzieci się go bały, niektóre uwielbiały... Nathaniela traktował z wyższością, a przez niezdarną naturę chłopca uważał go za ciamajdę.

-Ty idioto! Nawet nie potrafisz porządnie zamieść podłogi! Już zawsze będziesz nic nieznaczącym śmieciem! - krzyczał Tom, na swojego starszego brata, który z zimną powagą przyjmował jego krytykę i po prostu robił co do niego należy. Kiedy nadchodziły posiłki siadał samotnie obserwując. Nie lubił towarzystwa kogokolwiek. Chciał odbębnić jeszcze te 8 lat i czym prędzej opuścić to miejsce, by móc prowadzić spokojne życie z dala od ludzi. Niecały rok później do domu dziecka przywędrował dziwnie odziany mężczyzna, porozmawiał z chłopcem, opiekunami i zabrał go do szkoły. Nathaniel był ciekaw świata magicznego, o którym słyszał tylko bajki. Nigdy nie przypuszczał że może stać się jego częścią. Nawet, kiedy długobrody mu opowiadał o wszystkim, nie mógł uwierzyć.

1 września 1937

Piwne oczy uważnie obserwowały co się dzieje w Wielkiej Sali. Ktoś wylał na siebie zupę, pierwszaki poznawały się ze sobą i starszymi dzieciakami, ze swoich domów. Profesor Dumbedore jadł brokuł, ktoś obok niego starał się złapać niezdarnie czarodziejską żabę. Chłopiec wiedział prawie wszytko, o każdym z uczniów szkoły. W ciągu 6 lat miał wystarczająco czasu by poznać zwyczaje nauczycieli, swoich rówieśników, oraz co roku poznawał nowe twarze i ich zwyczaje. Analizował wszystko co go otaczało, zapamiętywał szczegóły, przyswajał wiedzę w ekspresowym tempie. Był swego rodzaju geniuszem, którego nikt nigdy nie poznał, a chłopcu to nie przeszkadzało.

-Cześć bracie. - usłyszał znajomy głos za plecami. Odwrócił się i zobaczył kopie mężczyzny, którego tak dobrze znał. Zobaczył Toma Marvolo Riddla, który był wierną kopią swojego ojca, za co szczerze nienawidził swojego brata.

-Cześć. Cieszę się że zostałeś przydzielony do Slytherninu, mimo że masz brudną krew. - te słowa uderzyły w Toma, który właśnie został przydzielony do domu węża.

-A ty widzę że dalej jesteś nikim. - po tych słowach chłopiec odwrócił się, zostawiając Nathaniela samego. Już pierwszego dnia doszły go słuchy, że jego brat wdał się w bójkę, łamiąc gryffonowi nos. Tom w przeciwieństwie do brata był porywczy, odważny i nie znoszący sprzeciwu. Młody mężczyzna z wielkim zainteresowaniem obserwował życie swojego brata. To jak się zachowywał, z kim się zadawał. W ciągu dwóch miesięcy wiedział wszystko na temat Toma. Nie musiał używać peleryny niewidki by być niewidzialny. On był po prosty nikim. Śledził, obserwował  wszytko notował w swoich dziennikach. Przez te kilka lat nauki odzywał się tylko na lekcjach, kiedy proszono go o odpowiedź. Nigdy się też nie mylił, jeśli poprawiał kogoś. Nikt go nie znał, nikt się z nim nie zadawał. Jego łóżko znajdowało się za wnęką, przez co był oddzielony od reszty dormitorium. Jego ciche przemykanie niczym duch, było dla wszystkich normalnością, a czasem nawet kompletnie zapominali o jego obecności. Nawet duchy zachowywały się głośniej od niego. Wieczorami czytał książki wyniesione z działu ksiąg zakazanych. Fascynowała go czarna magia I to jej poświęcał wieczory, kiedy już musiał znaleźć się w pokoju. Czytał książki, rzucał zaklęcia, a rezultaty sumiennie zapisywał. Tworzył własne zaklęcia I eliksiry.

31 Grudnia 1937

-To ty zamordowałeś naszą matkę! Ty! Ty jesteś mordercą! - krzyczał w szale Nathaniel. Pierwszy raz zachowywał się tak nieobliczalnie. Chciał zabić własnego brata. Obwiniał go za śmierć matki, za jego samotność, nieśmiałość.

-Ciesz się że ta dziwka dała Ci życie. Gdyby wuj Morfin nie dał jej się zabawić ze swoim przyjacielem, nigdy by Cię nie było! Czytałem jej pamiętniki... Dziadziuniu dał Ci popalić? Serio trzymał Cię na dachu? - kpił Tom ze swojego brata, który teraz siedząc w kącie I trzęsąc się płakał.

-Nie obrażaj mamy I dziadka!

-Oni tak Cię krzywdzili, a ty ich bronisz? Jesteś nikim.

-Odezwał się brudas. Ja przynajmniej jestem czystej krwi! Twój ojciec był zwykłym mugolem! Ciekawe co teraz robi... Pewnie wychowuje Twoje szlamowate rodzeństwo! - po tej kłótni Nathaniel z wielkim hukiem wyleciał ze szkoły za wszczynanie konfliktu ze swoim bratem. Kłótnie Nathaniela i Toma nie były częste, lecz bardzo ostre, pełne iskier nienawiści. Wściekłość Toma wzbudzała zagrożenie dla innych uczniów, dlatego po tej kłótni decyzją Dumbledoree'a było wydalenie Nathaniela ze szkoły. Tego dnia Hogwart na dobre o nim zapomniał, a Tom triumfował z radości. Przepełniała go duma i pycha, że usunął ze swojej drogi karalucha. Słuch po Nathanielu zaginął, a świat czarodziejów niemalże natychmiast zapomniał o przyrodnim bracie Voldemorta..

2 Styczeń 1938

Tom Marvolo Riddle, dwunastoletni chłopiec stał nad martwymi ciałami, uśmiechając się triumfalnie. W kałuży krwi leżał Tom Riddle I jego żona, która przytulała kruczowo do swojej piersi okołu dwuletnią dziewczynkę. Zabił ich z zimną krwią, nie przejmując się skutkami. Był na tyle mądry by idealnie zatuszować swój udział w tej zbrodni. Nie wiedział że ktoś go uważnie obserwuje. Każdy jego ruch...

Całymi latami Nathaniel studiował czarną magię, chcąc znać jej największe sekrety. Zgłębiał swoją wiedzę u ówczesnych czarno magów, którzy uważali go za nic nieznaczącego pachołka, którego prawdopodobnie ta wiedza zabije. Jednak on był świetnym obserwatorem, co pomagało mu w zapamiętywaniu i pojmowaniu  Potrafił czytać między wierszami I domyślać się tego, czego inni mu nie mówili. Żył w cieniu swojego brata, uważnie obserwując każdy jego ruch, poznając jego sekrety, plany. Chciał wiedzieć o nim wszytko by w odpowiedniej chwili zaatakować I go zabić, tak jak in zabił ich matkę  Tom Marvolo Riddle w późniejszym okresie znany jako Lord Voldemort, rozpętał wielką wojnę w świecie czarów by stać się najpotężniejszym magiem świata. Nathaniel czuł, że jego skorupa pęka. Skorupa, która była dopieszczana z niesamowitą czułością i dokładnością, by to co w niej drzemie nie mogło się wykluć. Mężczyzna świadomy wielkiej wojny I rychłego upadku brata, zaczął nawiązywać kontakty ze śmierciożercami, nikomu nie zdradzając swojej tożsamości...

Dziewczyna obudziła się z bólem, gdzieś z tyły głowy. Otwierając oczy, jak przez mgłę widziała zarysy czyjejś postaci. Był ustawiony plecami do niej. Podziwiał coś za oknem... Nie była w stanie określić co. Jej powieki były ciężkie, a ból stawał się intensywniejszy. Chciała poruszać ręką, ale ta była do czegoś przywiązania. Mruknęła przerażona. Postać odwróciła delikatnie głowę nasłuchując, by następnie skierować się w kierunku dziewczyny. Podniosła wzrok by zobaczyć swojego prześladowcę I zamarła. Już gdzieś widział te rysy twarzy...