Rozdział siódmy.

 Witam kochane! 

Przepraszam za 'fałszywy alarm' i usunięciu rozdziału, ale musiałam podrasować.

Oczywiście dziękuję kochanej Venetii :* -wiesz za co!
oraz Florance.

Tak więc, serdecznie zapraszam na kolejny rozdział i mam nadzieję że się spodoba.
Czytajcie, komentujcie, wracajcie po więcej!
Buziaki, wampirek :*

***

Ten pocałunek był najlepszym jakiego kiedykolwiek doznała Ginny. Blaise wplatał palce w jej rude, aksamitne włosy, delektując się smakiem jej ust. Stracili całkowicie poczucie czasu... Nie wiedzieli czy spędzili na pocałunku 10 sekund czy może 10 min... Kiedy usłyszeli odchrząknięcie odskoczyli od siebie jak poparzeni.

-Czego?! -warknął wkurzony Zabini na Dracona, który przeszkodził mu w tej jakże przyjemnej chwili.

-Nic. Ja po prostu... Przechodziłem obok! -ryknął śmiechem blondyn, widząc ich miny. Wiewiórka poprawiła fryzurę i szybkim krokiem ruszyła do WS. Odwróciła się jeszcze raz i szepnęła -Nienawidzę cię Blaise! -wyraźnie otwierając usta, by mógł to z nich wyczytać.

-Ja też ciebie kocham i zastanawiam się kto cię nauczył tak całować...?- Chłopak uśmiechnął się promiennie, po czym jego mina skwaśniała, na sama myśl że to Potter, prawdopodobnie skradł jej pierwszy pocałunek. Poczuł w sercu ukłucie zazdrości i pomyślał, że Wybraniec był szczęściarzem...

-Halo! Tu ziemia do Diabła! -zaśmiał się Smok, machając przyjacielowi ręką przed twarzą.

-Czego chcesz?

-Chciałem tylko sprawdzić czy wiewiórka nie zrobiła sobie z ciebie skórzanej torebki. -zaśmiał się ironicznie blondyn

-Jak widzisz jestem cały i ...

-Szczęśliwy, wycałowany?

-Zdrowy, ty pajacu! Chodź bo zgłodniałem. - Odwarknął i ruszył w kierunku WS. Jak tylko przekroczył jej próg, jego oczy, powędrowały w kierunku stoły gryfonów i bez problemów odnalazł swoją wiewióreczkę. Ich wzrok się spotkał, a chłopak oblizał usta nadal czując jej smak i uśmiechnął się delikatnie. Dziewczyna uniosła brew, a na jej policzkach pojawił się rumieniec, jak gdyby nigdy nic odwróciła wzrok szczerząc się do Seamusa. -Och, chyba będę musiał z nią porozmawiać na osobności. -pomyślał i ruszył do swojego stołu. Całą kolację skupiał się tylko na jednym punkcie. Rudowłosej gryfonce, śmiejącej się i co rusz szczerzącej do Seamusa. Jego palce automatycznie zacisnęły się w pięści.

-Diable wyluzuj... -zwrócił mu uwagę Smok.

-Jestem całkowicie wyluzowany! Tak wyluzowany, że moja pięść z tego luzu przestawi komuś szczękę. -powiedział to w taki sposób, że Malfoy'owi przeszły po plecach ciarki. Blondyn spojrzał na Blaisa, który wyraźnie łaknął krwi, potrzaskane twarzy i śmierci Seamusa.

-Ginn co się stało za drzwiami WS, że podczas całej kolacji Zabini gapi się to na ciebie, to na Seamusa zabijając go wzrokiem? -zapytała Miona

-Co? -zupełnie zatraciła się w myślach... Cały czas myślała o pocałunku. -Nic. Powiedziałam tylko Blaisowi, co o nim sadzę. -dziewczyna siliła się na obojetny ton w głosie, ale gdy tylko wypowiedziała jego imię, na jej policzki przybiegł rumieniec.

-Ach tak. -zaśmiała się Miona, domyślając się co tam się stało. Przeniosła swój wzrok z Zabiniego na Dracona, który również na nią patrzył. Uśmiechnęła się delikatnie do niego i kiwnęła głową w stronę Blaisa i Ginn, pytając bezdźwięcznie -Czy oni...? -na co chłopak pokiwał twierdząco, uśmiechając się łobuzersko.

-Idziemy? -zapytała Gin, chcąc jak najszybciej opuścić WS i udać się do pokoju.

-Jasne. Tylko wezmę sobie jeszcze tosta. -odpowiedziała Miona biorąc jedzenie i kierując się za przyjaciółką do wyjścia.

-Cieszę się tygrysku, że twoja lilia dalej jest na swoim miejscu. - Ktoś szepnął wprost do ucha Ginny, wymijając ją i puszczając oczko przez ramie.

-A to co było? Jesteś pewna że dobrze zinterpretował to, co mu rzekomo powiedziałaś? -Rzuciła wścibsko Miona z wielkim uśmiechem.

-Tak. -odwarknęła jej.

-A co mu takiego powiedziałaś? -ciągnęła dalej temat.

-Że... nie pamiętam! Czy to ważne? Jest dupkiem i tyle. -odpowiedziała obrażona.

-Och nie pamiętasz... Cóż sprawiło, że nie pamiętasz? Ty... Ta-która-wszystko-pamięta?

-Przestań! Nie pamiętam i już.

-Och nie pamiętasz? Świat się chyba kończy, skoro ty o czymś zapomniałaś, zwykle pamiętasz więcej niż trzeba. -czasami Hermiona zachowywała się jak zwykły, wredny ślizgon.

-Nie pamiętam, bo się całowaliśmy! -wywarczała, wściekła Ginny.

-Wiem. Nie mogłaś tak od razu? -uśmiechnęła się przebiegle.

-Skąd wiedziałaś? -zdziwiła się.

-Ruda, znamy się nie od dziś. Wiem o tobie wszystko... I powiem Ci, że Diabełek był piekielnie zazdrosny o Seamusa. -puściła jej oczko, mówiąc hasło do dormitorium. Obie dziewczyny weszły. Kiedy Hermiona była gotowa do snu, przypomniała sobie, że od dzisiaj powinna spać w dormitorium dla prefektów. Spojrzała na zegarek, który pokazywał godz. 23. O tej porze już nikogo nie powinno być na korytarzach, więc narzucając na siebie satynowy szlafroczek, szybciutko, i cichutko niczym myszka, chciała przemknąć korytarzami. Pożegnała się z Ginny, przebiegła przez pusty pokój wspólny, następnie wyszła przez obraz i ruszyła w stronę swojego nowego dormitorium. -Uff! Jak dobrze że nikogo nie spotkałam. -pomyślała przechodząc przez obraz, i udając się w stronę drzwi do swojego nowego pokoju. Zanim zdążyła zareagować, drzwi do pokoju Blaisa otworzyły się, a ona wystraszona potknęła się o leżące obok kanapy ksiązki, wpadając wprost w objęcia blondyna.

-Mówiłem Ci, że nie powinniśmy tak na siebie wpadać. -wyszeptał jej wprost do ucha, powodując ciarki, na jej prawie nagim ciele. Draco spojrzał w jej czekoladowe oczy, pomagając dziewczynie wstać do pozycji pionowej. Kiedy dostrzegł jej ubiór zamarł wstrzymując oddech. Miała na sobie satynowy, czarny szlafroczek, a pod nim pudrowo-różową koszulkę nocną na ramiączkach, która ukazywała wszystkie atuty dziewczyny. Krągłe piersi, szczupłe nogi...

-Dzięki. -jęknęła, chwytając się kanapy z nadmiaru bliskości ślizgona. -Cholera, co to było?! Przecież on tylko cię chwycił, nic więcej! Ogarnij się Granger!-Krzyczała podświadomość. Jej nogi były jak z waty. Dotyk Dracona przez satynę był tak wspaniały i delikatny niczym dotyk anioła...

-Nie ma za co. -przełknął głośno ślinę. - Ale to już trzeci raz, kiedy ratuję ci życie, więc należy mi się nagroda. -uśmiechnął się szelmowsko. Hermiona zaczerwieniła się, myśląc -Teraz albo nigdy! Dalej Granger, pokaż mu odwagę gryfona! Wzięła głęboki oddech, stanęła na palcach i cmoknęła Smoka w policzek, po czym szybko czmychnęła do swojego pokoju. Otwierając drzwi, z delikatnym uśmiechem powiedziała -Słodkich snów Draco. - i zniknęła w swoim pokoju. Chłopak stał jak wmurowany na środku salonu prefektów, wstrząśnięty nadmiarem emocji. Po raz pierwszy Hermiona Granger użyła jego imienia. -”Słodkich snów Draco”. -te słowa cały czas rozbrzmiewały w jego głowie. Po chwili, kiedy jego mózg przestał parować, uśmiechnął się szeroko i szepnął w kierunku pokoju gryfonki -Na pewno będą słodkie. –po czym udał się do swojego dormitorium.

Hermiona z uśmiechem na ustach otworzyła oczy, obudzona przez nieustanne stukanie w szybę. Szybko wstała i otworzyła okno. Na jej parapecie siedział wielki, czarny kruk. Była zdziwiona tym widokiem, gdyż takie ptaki nosiły listy tylko od... Wstrzymała oddech. -Śmierciożercy... -szepnęła. Odebrała list, a ptak natychmiast odleciał. Ubrała się szybko i pognała wprost do gabinetu dyrektorki prof. McGonagall.

-Pani Profesor! -krzyknęła wbiegając do gabinetu. -Ja przepraszam, ale ja dostałam to! -podbiegła, rzucając na biurko list z czarną pieczęcią. Kobieta spojrzała na koperte, po czym szybko podeszła do jednego z obrazów i powiedziała. -Przyprowadź tu natychmiast prof. Snape’a! -Kilka chwil później Snape był już w gabinecie.

-Co się stało? -zapytał tym swoim charakterystycznym tonem.

-To się stało! -Hermiona wskazała na leżący na biurku list.

-Skąd to masz? 

-Dziś rano czarny kruk to przyniósł. -profesor wziął do rąk list, obracając go, po czym przyłożył różdżkę szepcząc jakieś zaklęcie. -Nie ma na nim śladu żadnych zaklęć czarno magicznych. Mogę? -zapytał.

-Tak, proszę go otworzyć i przeczytać na głos. -rozkazała Gryfonka. Severus otworzył list i zaczął czytać:

Droga Panienko Granger

Radziłbym uważać z kim się zadajesz, ponieważ my, jesteśmy bliżej niż myślisz.

Ci, którzy chcą pomścić śmierć Czarnego Pana i zrobimy to.

A ty zapłacisz pierwsza!

Miłego dnia.

PS. Śliczna koszulka nocna!

Hermiona zamarła słysząc ostatnie słowo. -Przecież tylko Draco mnie widział w tej koszulce... O matko! Przełknęła głośno ślinę, kiedy jej płuca zaciskały się w kolejnym ataku paniki. Przed oczami widziała wszystkie razy, kiedy Malfoy się do niej uśmiechał, a teraz czuła odrazę do tego, że głupia myślała iż się zmienił... Poczuła ból w ręce... To znowu się działo... Nie potrafiła złapać oddechu ... Łzy leciały po jej policzkach...

-Oddychaj Hermiono! Oddychaj... -Słyszała gdzieś głosy z oddali, niewyraźnie, jakby ktoś puścił wodę z kranu tuż obok. -Oddychaj... -słysząc po raz kolejny te słowa, zaczęła się uspokajać, ból ustał, a płuca na nowo napełniły się tlenem. Rozchyliła powieki, podniosła się, ocierając łzy i powiedziała -Oni wrócili, a ja będę walczyć. -po tych słowach opuściła gabinet nie zważając na zdziwione miny nietoperza i McDyrki, udając się w stronę swojego dormitorium, by założyć szaty szkolne. Idąc na pierwszą lekcje zupełnie nie zwracała uwagi na to(,) co dzieje się dookoła. Ktoś potrącił ją ramieniem. Jakiś pierwszoroczniak. Miona uśmiechnęła się ciepło do dziewczynki, która przeprosiła i przerażona gdzieś pobiegła. -Hmm... O co chodzi? Podniosła wzrok i zobaczyła krwawy napis na ścianie. Taki sam jak kilka lat wcześniej, kiedy Komnata Tajemnic została otwarta. Zamarła. Na ścianie widniał napis „Każda szlama będzie wytępiona, zdeptana niczym nic nie warte robale. HG strzeż się, ty będziesz pierwsza!”

Nie mogła się ruszyć. Nie mogła oddychać. Nie mogła myśleć. Czuła tylko strach, przerażenie i obawę, przed tym co ją czeka... Poczuła czyjąś rękę na swoim ramieniu. Odruchowo się odwróciła, a kiedy zobaczyła kto był właścicielem ręki wpadła w szał.

-Ty wredny, parszywy, podstępny gnoju! Co lepiej Ci jak pomagasz Śmierciożercom? A może dalej nim jesteś co?! -krzyczała na cały korytarz. -Wiesz co? Szkoda mi nawet słów na ciebie! Mam nadzieje, że szybko wywala cię z tej szkoły! -ruszyła biegiem w kierunku błoni. Musiała wyjść na świeże powietrze. Zbyt wiele emocji, zbyt wiele wszystkiego...

-Co cię opętało Miona?! -usłyszała jego głos za sobą.

-Na pewno mnie nie opętali jacyś zasrani Śmierciożercy!

-O czym ty gadasz?! -warknął wkurzony, bezpodstawnymi oskarżeniami.

-O czym ja gadam?! -Zaśmiała się gorzko. -O.czym.ja.gadam?! -powtórzyła. -Co z Ciebie za hipokryta! Jesteś nic nie wartym śmieciem... Zawsze byłeś nic nie wart i nigdy nie będziesz, a ja zawsze będę dla Ciebie szlamą. -wykrzyczała mu prosto w twarz. Jej słowo dotarły wprost do jego serca, rozcinając je na pół. -”Zawsze byłeś nic nie wart i nigdy nie będziesz...” - opinia wypowiedziana przez gryfonke zabolały, jak jeszcze nigdy nic. Nawet najgorsze crucio tak nie bolało, jak słowa tej dziewczyny. W przypływie gniewu odpowiedział –Tak, masz rację zawsze będziesz tylko brudną szlamą! -odwrócił się i odszedł.

-Jasne! Leć do swoich przyjaciół i planujcie pomstę Voledemorta! Ale ja będę walczyć i Wam się to nie uda! -krzyknęła za nim. Łzy popłynęły jej po policzkach. Usłyszała czyjeś kroki za sobą, ale zanim zdążyła się odwrócić, poczuła przeszywający ból w potylicy, przed oczami zobaczyła ciemność i upadła bezwładnie na ziemię.