Rozdział dwunasty.

Dobry wieczór :)) Nie piszę wiele, bo nie mogę. Veniik KOCHAM CIĘ! <3 Tyle w temacie.

Dominika - wielkie dzięki za bete! Ciebie też kocham! <3

***

Leżałam gdzieś na granicy światów, pomiędzy snem, a rzeczywistością. Wiara to dziwna rzecz. Przychodzi do nas wtedy, kiedy się tego najbardziej nie spodziewamy. Odkrywamy, że nie wszytko jest białe lub czarne. Odkrywamy, że bajka, w której żyjemy, nie zawsze jest taka, jaką chcielibyśmy przeżyć. Zamek może okazać się lochami, a wróg przyjacielem. I nieważne, czy będziemy żyć „długo i szczęśliwie”, ważne, że jest się szczęśliwym w danym momencie. Czasami ludzie nas zaskakują i raz na jakiś czas potrafią oszołomić. Tak było i w moim przypadku...

Uratował mnie Draco Malfoy. Czystokrwisty arystokrata, wróg szlam i zdrajców krwi. Niewiarygodne... Miałam już umierać i szczerze, od kilku dni na to czekałam. Myślałam, że Bella wyzwoli mnie od tego cierpienia. Już żegnałam się z życiem, kiedy usłyszałam krzyk i po chwili poczułam, że ktoś trzymał mnie w swoich ramionach. Jedyne miejsce na świecie, w którym mimo tego, iż byliśmy w gnieździe śmierciożerców, czułam się bezpieczna. Nie wiele pamiętam z tego, co dokładnie działo się dalej. Straciłam przytomność i dryfowałam... Dalej dryfuję...

- Proszę, Hermiona... Proszę... Obudź się... - Szeptał mi do ucha. Chciałam mu odpowiedzieć, że nie mam zamiaru tu zostawać i póki co, nie mam siły walczyć. Nie chce się budzić i czuć bólu. Poleżę sobie tu i poczekam...

Dlaczego to zrobił? Dlaczego mnie uratował? Przecież jestem dla niego nikim... Zwykłą szlamą... On był śmierciożercą i zabijał takich jak ja. Tak, myślę, że zabijał, ale nie jestem pewna. Jednak się zmienił, odbił się od dna. Może to Blaise nie pozwalał mu upaść. Nie wiem... Jedyne, czego jestem pewna, to to, że jestem mu winna przeprosiny i podziękowania. Jestem mu dłużna życie... Patrząc wstecz i widząc wszystkie wydarzenia związane z nim, mam wrażenie, że on naprawdę się zmienił i robił wszytko, bym mu zaufała, a ja zachowałam się jak idiotka. Zwyzywałam go, a on narażał własne życie, by uratować moje. Jest moim bohaterem.

- Hermiona? - Usłyszałam czyjś głos. Otworzyłam oczy i zobaczyłam twarz ciemnoskórego chłopaka.

- Blaise? Co ty tu robisz?

- To samo co ty... Dryfuję... - Odpowiedział i położył się obok mnie. Po chwili znaleźliśmy się na środku oceanu. Unosiliśmy się na wodzie, a słońce ogrzewało nasze twarze.

- Ale to mój sen! - Zaprotestowałam.

- Widocznie utknęliśmy tu razem...

- Właściwie co ci się stało? Dlaczego tu jesteś?

- Oberwałem, kiedy cię ratowaliśmy...

- Przykro mi... Nie chciałam, by ktokolwiek ucierpiał...

- Nie gadaj głupot! Byłem tam, bo chciałem być.

- Dziękuję...

- Wielkie mi rzeczy... Przygotuj się na tłumaczenie Wiewiórce, bo obiecałem jej, że wrócę cały i zdrowy, a jak widać zdrowy to ja na pewno nie jestem, skoro pływam sobie z tobą po oceanie. - Zaśmiał się, rozglądając się wokoło.

- Obiecałeś Ginny? Od kiedy jesteście tam blisko? - Zapytałam, podnosząc się i opierając na łokciu, by widzieć bezczelny uśmiech chłopaka.

- Hm... Powiedzmy, że nie wszystkie skutki Twojego porwania są złe. - Zaśmiał się.

- Ohoo... Mogę cię o coś zapytać?

- Jasne, wal śmiało.

- Dlaczego? Dlaczego on przyjął Mroczny Znak? Dlaczego przystąpiliście do Zakonu?

- Wiem-To-Wszytko czegoś nie wie? - Zaśmiał się, lecz widząc moją minę, uspokoił się i mówił dalej - Myślałem, że zanim zaczęłaś z nami w miarę normalnie gadać, przeprowadziłaś wywiad środowiskowy, czy nie jesteśmy szpiegami.

- Ha ha ha... Bardzo śmieszne!

- Pewnie, gdyby ktoś napisał o nas książkę, pierwsza byś ją przeczytała tylko po to, żeby więcej wiedzieć! - Teraz już zwijał się ze śmiechu i nie potrafił przestać.

- Skończyłeś? - Usiadła po turecku i skrzyżowała ramiona na piersi, niczym obrażone dziecko.

- Dobra, już dobra... Draco nigdy nie chciał być śmierciożercą, wręcz brzydził się nimi, ale musiał to zrobić, by chronić rodzinę. Ojciec Smoka był wysoko postawionym i zaufanym sługą Voldemorta, więc kiedy on powrócił, Lucjusz musiał stanąć po jego stronie. Musiał odkupić swoją zdradę.

- Zdradę? - Zastanowiłam się. Jak on mógł zdradzić Voldemorta?

- Nie szukał kontaktu z nim, po jego śmierci, co Czarny Pan uznawał jako zdradę. Lucjusz bardzo kocha swoją żonę i syna, i zrobiłby dla nich wszytko, o czym Voldemort bardzo dobrze wiedział. By przeżyć, musiał udowodnić swoją lojalność poprzez oddanie czegoś cennego.

- Więc oddał Dracona... - Dodałam.

- Zawsze wszystkich tak szybko oceniasz? - Zapytał zirytowany, ciągłym jej przerywaniem.

- Nie, ale Lucjusz nie jest dobry. Wiem to.

- Więc Draco też dla ciebie jest zły? - Otworzył oczy i popatrzył na nią.

- Nie wiem... To co innego...

- To dokładnie to samo! A teraz, albo się zamknij, albo przestaję mówić. - Warknął.

- Przepraszam.

- Lucjusz nigdy nie chciał, by Draco został śmierciożercą. Robił wszytko, by jego syn nie był do tego zmuszony, chciał go uratować przed tym, co jego samego spotkało. Niestety nie udało mu się... Smok kiedyś podsłuchał jego rozmowę z Narcyzą i sam pofatygował się do Czarnego Pana, by przyjąć Mroczny Znak i uratować swoją rodzinę. Dla mnie Draco nie jest „chłopcem, który źle wybrał”, on jest „chłopcem, który nie miał wyboru”. Jesteśmy tylko ludźmi. Popełniamy błędy. Mylimy się. Każdy, kto kocha swoich rodziców zrobiłby dla nich to samo, co Draco zrobił dla swoich. Wykonywał rozkazy Voldemorta ze strachu przed utratą bliskich. Nigdy nie popierałem śmierciożerców, ale rozumiałem go. Wiedziałem, że jeśli tego nie zrobi zginie, a nie chciałbym tego. To mój najlepszy przyjaciel od pieluchy. On zawsze był przy mnie, więc ja mimo wszytko byłem przy nim. Przez to wszystko, co przeszedł zrozumiał, że nieważny jest status krwi. Wszyscy jesteśmy tacy sami. Dlatego przystąpił do Zakonu. Zresztą miał też inny powód, by to zrobić i się zmienić...

- Jaki? - Zainteresowałam się. Ten sen, czy cokolwiek to było, było dziwne. Blaise Zabini opowiadał mi o życiu swojego przyjaciela, Draco Malfoya. Zdecydowanie zwariowałam.

- O to sama powinnaś go zapytać... – Uśmiechnął się łobuzersko.

Teraz moja ciekawość wzrosła o dwieście procent.

- Pora na mnie... - I nim zdążyłam coś powiedzieć, jego już nie było.

Nagle świat zawirował, a chwilę później stałam w dobrze znanym mi ogródku. W powietrzu unosił się zapach świeżo skoszonej trawy i gofrów. Kilka metrów dalej, mała, piegowata dziewczynka bawiła się w piaskownicy. Na dziecięcym stoliczku do zabawy, wylegiwał sie wielki, rudy kocur, a z kuchni dochodziły odgłosy chichotów. Spojrzałam w tamtym kierunku, a w oczach zakręciły mi się łzy. Moja mama przygotowywała gofry na podwieczorek, a tata jej przeszkadzał gilgocząc ją. Śmiech mamy był delikatny, melodyjny... Czułam się znowu jak w domu. Po chwili mężczyzna przytulił się do pleców kobiety i pocałował ją w policzek. Ich miłość była tak wielka, że zginęli razem... Już nikt i nic ich nie rozdzieli... Bardzo, bym chciała przeżyć taką miłość... Nieśmiertelną. Kobieta w kuchni, wyrwała sie z objęć męża, wzięła talerz i wyszła do ogródka. Podeszła do swojej córeczki i uklękła przy piaskownicy.

- Chodź Mionka coś zjeść.

- Nie mogę mamo! Księżniczka teraz go poślubi!- Zaszczerbiotała wesoło dziewczynka, machając matce przed oczami, plastikowym smokiem, o stalowych oczach... Draco...

- Dlaczego ona ma poślubić smoka, a nie księcia? - Zapytała starsza kobieta, siadajac na ławeczce, koło piaskownicy.

- Oh mamo... Księżniczki zawsze wybierają księciów, a co z zielonymi stworzeniami? One są takie samotne i zagubione. Gdyby ktoś je kochał, to by nie zjadały księciów.

- A więc księżniczka poślubi smoka?

- Tak mamusiu! I będą żyli długo i szczęśliwie!

- Bardzo się cieszę córeczko. - Szepnęła i pocałowała dziewczynkę w czoło. - A teraz biegiem do lazienki umyć rączki i wracaj tutaj szybko na gofry.

- Gooofry! - Krzyknęła wesoło i pobiegła, niczym mała torpeda, do domu, by umyć rączki. Po chwili wróciła i usiadła przy stole, w ogrodzie, wcinając ze smakiem swoje ulubione gofry, w kształcie serc.

- Mamusiu... A co jeśli on złamie księżniczce serce? Ale nie specjalnie... Bo on ją kocha... - Zapytała dzieczynka, wpatrując się wielkimi, brązowymi oczami w swoją mamę, która usiadła przy stole.

- Pamiętaj kochanie, że złamane serduszko można bardzo szybko skleić syropem klonowym. - Uśmiechnęła się, sklejając gofrowe serce owym syropem - Nigdy nie zapominaj, by słuchać swojego serca. Ono zawsze powie ci prawdę i nieważne, że może wydawać się głupia... Jeśli go posłuchasz, będziesz żyła “długo i szczęśliwie”, jak twój smok i księżniczka.

Słowa mamy dudniły w mojej głowie, a przed oczami zobaczyłam twarz Draco. Najpierw, kiedy się uśmiechał, jego troskę wypisaną na twarzy, kiedy ratował mnie przed upadkiem z miotły i ten ból w jego oczach, gdy oskarżyłam go o coś, czego nie popełnił... Po moich policzkach popłynęły słone łzy i zaczęłam walczyć... Musiałam go przeprosić... Ze wszystkich sił starałam sie przebić przez skorupę i wrócić do świata żywych... Wybudzić się z wiecznego snu... Walczyłam... Nie mogłam już znieść tego wszystkiego... Płakałam jak szalona, starając się wybudzić... Nagle wszystko rozpadło się na malutkie kawałeczki. Otworzyłam oczy i nabrałam powietrza. Dookoła było ciemno. Moje serca zaczęło galopować, a we krwi zawrzała adrenalina, kiedy uświadomiłam sobie, że to wszystko był sen... Nikt mnie nie uratował. Wtedy poczułam, że coś ciepłego obejmuje moją dłoń.

- Hermiona... Obudziłaś się... - Usłyszałam ten piękny, anielski głos. Odwróciłam głowę i od razu napotkałam cudowne, stalowe tęczówki. Chciałam go przeprosić, ale jedyne co wydobyło się z moich ust, to jęk.

- Cśśśśs... Spokojnie... Nic nie mów... Tak sie cieszę, że się obudziłaś. - Cichutko wyszeptał i pocałował moją dłoń. - Śpij spokojnie, musisz odpoczywać.

Po tych słowach odpłynęłam...

***

-Zabini, jeśli zaraz się nie obudzisz, obiecuję ci, że cię zabije! Słyszysz idioto?! - Krzyczała Ruda przez łzy, przytulając się do dłoni chłopaka. Od trzech dni leżał nieprzytomny, obok łóżka jej najlepszej przyjaciółki. Nikt nie wiedział, czym oberwał, oprócz Sectusempry. Jego oddech był ciężki, ciało przeszywały co jakiś czas ciarki. Każda drgawka przynosiła Wiewiórce nadzieję, że się budził.

- Prosze Zabini... - Łkała cichutko.

- Obiecałem, że wrócę Wiewiórko... Tak szybko się mnie nie pozbędziesz... - Wydyszał ciężko, dalej mając zamknięte oczy.

- Jak mogłeś?! Czego w “Nie daj sie zabić” nie zrozumiałeś?! Od trzech dni leżysz tu i umierasz! Miałes wrócic cały i zdrowy! - Piekliła się Ginny.

- Spokojnie Mała...

- Nie małuj mi tu! Martwiłam się o Ciebie, a ty jak gdyby nigdy nic, tkwiłeś sobie w śpiączce!

- Uwierz, że wolałbym być gdzie idziej. - Wypowiadając te słowa, otworzył oczy, podniósł rękę i pogłaskał Gryfonkę po policzku.

- Muszę już iść. Błagam nie zasypiaj. - Szepnęła i uciekła jak poparzona ze skrzydła szpitalnego. Biegnąc korytarzami, zaklnęła. Kiedy się obudził była taka szczęśliwa. Kamień spadł jej z serca, a kiedy jej dotknął, jej ciało przeszedł przyjemny dreszcz... Zakochiwała się w Ślizgonie...

***

- Hermiona, tak się cieszymy, że żyjesz! - Krzyknęła Luna, rzucając się przyjaciółce na szyję, gdy tylko weszła do Wielkiej Sali.

- Bo mnie udusisz! - Zaśmiała się i wpadła w wir ludzi, którzy pragnęli ją wyściskać, ciesząc się, że wróciła do nich. Uśmiechała się od ucha do ucha. W końcu pierwszy raz od śmierci rodziców, czuła sie kochana. Miała przyjaciół, a to w tych czasach było najważniejsze.

- Tak się o Ciebie martwiliśmy. - Wyszeptał jej do ucha Nevill.

- Oh, dziękuję. Tak się cieszę, że wróciłam do was... - Powiedziała, a po jej policzkach pociekły łzy szczęścia.

- Nie rycz głupia! Dziś po śniadaniu mamy się pojawić w Norze. Moja mama już na nas czeka. - Powiedziała Ruda.

- Tak się cieszę. - Przytuliła się mocno do swojej przyjaciółki i usiadła do stołu. Jej wzrok powędrował w kierunku stołu Ślizgonów. Diabeł i Smok dyskutowali o czymś wesoło, a kiedy ten drugi podniósł wzrok, od razu natrafił na jej kasztanowe tęczówki. Przypomniała sobie noc, kiedy czuwał nad jej łózkiem, a ona wybudziła się ze śpiączki. Niestety kiedy rano obudziła się następnego dnia, jego już nie było przy jej łózku, ale na stoliczku nocnym leżał bukiet polnych kwiatów. Od wyjścia ze szpitala wszyscy zasypywali ją tysiącami pytań, że nawet nie miała czasu mu podziękować.

Po śniadaniu, dziewczyny udały się do Nory, gdzie Hermiona również została wyściskana.

- Tak się martwiłam kochanie! - Mama Ginny płakała, kiedy ją zobaczyła.

- Nie rób nam takich numerów...

- Bo my wykręcimy Tobie numer! - Fred i Gorge jej zagrozili, kiedy porwali ją w swoje objęcia.

- Żeby to mi było ostatni raz! - Żartował pan Weasley.

- Dziękuję za wszystko. To bardzo miłe, że się martwiliście... - Speszyła się trochę.

- Oczywiście, że się martwiliśmy! Jesteś naszą córką! - Jeszcze raz Molly przytuliła Hermionę - Zobacz kto nas odwiedził, kiedy ciebie nie było. - Do pokoju wkroczył dumnie, rudy kot.

- Krzywołapek! - Krzyknęła dziewczyna i zgarnęła w objęcia, swego ukochanego kocura. Posmyrała go za uchem, a on zamruczał zadowolony z faktu, że jego ukochana pani wróciła. - Moje kochane kocurzysko. - Szepnęła i ucałowała włochatą główkę zwierzęcia. W tym momencie, w domu rozległ sie odgłos pukania do drzwi, a kiedy Ginny je otworzyła Miona zaniemówiła...