Rozdział jedenasty.

Witam wszystkich serdecznie. Po prawie tygodniowej przerwie wracam do was z nowym rozdziałem i szablonem :) Rozdział dedykuję mojej wspaniałej becie - Dominice, która maczała również paluszki w pisaniu rozdziału. Dziękuję kochana. :*

Dziękuję również wam, moi czytelnicy za komentowanie i czytanie mojego bloga. Jesteście wspaniali! :)

Zapraszam również na mojego drugiego bloga, tym razem Sevmione:

http://never-let-me-go-sshg.blogspot.com/

Oraz zapowiadam, że w ten weekend pojawi się nowy Diabelski rozdział:

http://diabelska-wpadka.blogspot.com/

Jeszcze raz wszystkim dziękuję i zapraszam do czytania i komentowania.

buziaczki, wampirek :*

***

W gabinecie profesor McGonagall atmosfera była napięta, przepełniona uczuciem goryczy, przerażenia i smutku, z powodu Hermiony Granger. Draco siedział i tępo wpatrywał się w lusterko, chcąc przypomnieć sobie skąd zna te pomieszczenie. W jego krwi buzowała adrenalina i chęć mordu tego, kto zrobił to jego Mionie... Widzieli i słyszeli co się działo w gabinecie. Każde crucio rozdzierało jego duszę, widząc jak dziewczyna cierpi, a każdy jej krzyk wzmagał w nim nienawiść do faceta, który mu kogoś przypominał. Chciał go torturować, tak jak on torturuje tę niewinną istotę... Nie mógł myśleć o niczym innym, niż o zemście, zaraz po tym jak ją uratuje. A kiedy dziewczyna zamilkła, mimo rzucanych na nią crucio, serce mu pękło. W głowie zaczęło mu się pojawiać coraz więcej obrazów, przedstawiających różne domy i gabinety. W jego oczach wzbierały się łzy bezradności, aż wszystko zaczęło się składać w jednolitą całość.

-To jest gabinet Rudolfa Lastrange`a! - krzyknął wstając z miejsca.

-Skąd wiesz? - zapytała Ginny, łamiącym się głosem.

-Daj to. - Snape wyrwał mu lusterko, intensywnie się przyglądając.

-On ma racje. To biuro w domu Lastrange`ów. - potwierdził przypuszczenia młodego Malfoy'a.

-Musimy ją ratować! Ruszcie się! - histeryzował Ron.

-Zamknij się rudzielcu. Musimy mieć plan! Nie wpadniemy do gniazda śmierciożerców z okrzykiem „No cześć kochani! Możecie oddać nam Hermionę? Jesteśmy umówieni z nią na obiad... Nie? Ooo jakie ładne zielone światło!” - zakpił blondyn.

-To słucham fretko! No dalej... Jaki masz plan?! - wściekał się Harry.

-Przestańcie! - warknął Severus -Banda idiotów.- dodał ciszej - Draco ma rację. Musimy mieć plan, by ją uratować. Jeśli ten idiota chce czegoś od Zakonu, nie jest byle kim. Dom jest na pewno zabezpieczony i pełen morderców. Gabinet znajduje się na pierwszym piętrze, w północnej części domu. Nie będzie łatwo się tam dostać. Jest do domu tylko jedno wejście, którego zapewne pilnują. W oknach na parterze są kraty, więc musimy dostać się głównymi drzwiami. Ktoś musi iść na zwiady i dowiedzieć się jak bardzo dom jest strzeżony.

-Ja pójdę. - odezwał się Malfoy.

-Ja z nim! - wstał z miejsca Ron.

-Ja też! W końcu jesteśmy aurorami, znamy się na brudnej robocie. - dodał Potter.

-To nie jest zabawa! Oni mogą Was zabić na miejscu! - płakała Ginny.

-W takim razie za godzinę macie być przy bramie. Możecie iść się przygotować. Severusie, zostań jeszcze chwilę proszę. - rozkazała Minerwa, a wszyscy oprócz Snapa wyszli z jej gabinetu.

-Idź z nimi. Są młodzi, porywczy... Nie możemy narażać życia dziewczyny. Proszę...

-Nie ma opcji, że nie idę. Banda idiotów! Zabiliby ich z miejsca! Aurorzy... od siedmiu boleści! - zakpił - Chłopiec-który-jakoś-pokonał-czarnego-pana i chłopiec-który-jest idiotą! Dobre mi żarty! - szydził, wychodząc z gabinetu. Starsza kobieta tylko przewróciła oczami na Mistrza Eliksirów, któremu w głębi duszy przyznawała rację. Jak tak młodzi mężczyźni, mogli zostać aurorami bez przygotowania? Nie posiadają jeszcze takiej wiedzy, by móc skutecznie walczyć z najczęściej mordercami lub śmierciożercami. Pokręciła zrezygnowana głową i podeszła do barku, by nalać sobie kieliszek ognistej.

***

Dziewczyna szła korytarzami zamku, nie zwracając uwagi na to, co się dzieje dookoła. Ledwo widziała na oczy, przez łzy, które uporczywie leciały. Nie wiedziała co ze sobą zrobić, gdzie iść... Nie patrząc przed siebie, tylko pod swoje nogi, zderzyła się z czymś lub z kimś...

-Hej wiewiórko, patrzymy przed siebie, nie pod nogi. - zaśmiał się Zabini, chwytając za ramiona dziewczynę, by się nie wywróciła. Kiedy podniosła wzrok, uśmiech spełzł z jego twarzy. Jej oczy były czerwone i popuchnięte od łez.

-Matko, co się stało Ginny? - zapytał, ścierając wierzchem swojej dłoni łzy z jej policzka.

-Hermiona... Ona... - łkała jeszcze głośniej, a chłopak zgarnął jej drobne ciałko w swoje objęcia. Rudowłosa nie protestowała, wręcz przeciwnie wtuliła się w jego klatkę, jeszcze głośniej łkając i mocząc jego koszulę.

-Ciiii.. Spokojnie Ginny, wszytko będzie dobrze. - gładził jej plecy i szeptał do jej ucha słowa otuchy. -Chodź, pójdziemy do mnie, napijemy się i wszytko mi wytłumaczysz, ok? - zapytał, a ona tylko skinęła delikatnie głową. Objął ją jednym ramieniem i ruszył do swojego dormitorium, a ona dalej wtulała się w niego, jak w ostatnią deskę ratunku. Kiedy dotarli, delikatnie usadził ją na kanapie i podszedł do barku, wyciągając dwie szklanki i butelkę ognistej. Nalał do każdej bursztynowego trunku i podszedł do dziewczyny wciskając jej ją w rękę. Ona nie zastanawiając się długo, wypiła cała zawartość jednym duszkiem.

-Spokojnie Weasley, bo się upijesz. - zaśmiał się delikatnie, dolewając jej i siadając obok niej. Dziewczyna od razu przywarła do niego niczym pijawka. Blaise gładził jej plecy uspokajająco.

-Ktoś porwał Hermionę... Oni ją torturują... Ja wszytko widziałam w lusterku... - łkała, mocząc jeszcze bardziej jego koszulę.

-Ciii... Spokojnie. Uratują ją... - dziewczyna na jego słowa, jeszcze mocniej się do niego przytuliła. - Draco nie pozwoli, by ktoś ją skrzywdził, a jeśli już to zrobił to szczerze mu współczuję.

-Skąd wiesz? - zapytała podnosząc głowę i popatrzyła w jego oczy.

-Bo mu na niej zależy.

***

Draco chodził nerwowo po swoim dormitorium, nie potrafiąc zebrać myśli. Chciał zabić każdego kto przyczynił się do jej bólu. Przysiągł sobie, że wszyscy, którzy maczali w tym palce, będą odpowiadali przed nim i zdecydowanie nie zafunduje im szybkiej śmierci. Zmienił swoje szkolne szaty, na coś wygodniejszego. Ubrał czarną pelerynę, rzucił na siebie zaklęcie kameleona i ruszył w kierunku dormitorium swojego przyjaciela, nie mogąc doczekać się godziny zbiórki pod bramą szkolną. Kiedy dotarł na miejsce, ściągnął z siebie zaklęcie, a z głowy kaptur i zapukał. Po chwili usłyszał kroki, a drzwi się otworzyły.

-Cześć Smoku. Słyszałem co się stało. Wejdź.

-Musisz mi... - nie dokończył, ponieważ dostrzegł na kanapie płaczącą wiewiórkę. -Jak się czujesz Ginny?

-Jakby moją przyjaciółkę ktoś torturował... Proszę, sprowadźcie ją z powrotem. Błagam! - załkała, a już po chwili znowu siedziała w objęciach Zabiniego, który skinął głową na Smoka, by usiadł na fotelu.

-Musimy ją odzyskać. Za godzinę mamy spotkać się pod bramą z Potterem i Weasleyem. Oni się nie nadają! To śmierciożercy, a nie koło gospodyń wiejskich! - gorączkował się blondyn, pijąc ognistą prosto z butelki. - Musisz mi pomóc. Tylko ty wiesz na co ich stać. - dopowiedział patrząc wprost w ciemniejące oczy Diabła.

-Stary... - nie dane mu było dokończyć, gdyż lichy palec został przyłożony do jego ust, by go uciszyć.

-Proszę Blaise, proszę... Pomóż mu sprowadzić Hermionę do domu. Proszę... - Jej cudowne tęczówki wypełniły się łzami. Patrzyła na niego z niemym błaganiem, co od razu zmiękczyło jego serce

-Stary, przecież nie odpuszczę zabawy w małe szpiegowanko i akcje ratunkową pani Malfoy, znaczy Granger. - wstał z miejsca, podchodząc do szafy i wyciągając podobną pelerynę, jak ta, którą miał Draco na sobie. Szybko się przebrał i wychodząc, odwrócił się do Ginny.

-Zostań tu. Będziesz tutaj bezpieczna. Masz, wypij to. Pomoże Ci zasnąć. - Podał jej fiolkę z eliksirem nasennym.

-Dziękuję. - szepnęła patrząc mu w oczy. Kiedy chciał już wyjść za blondynem, usłyszał kroki, a kiedy się odwrócił mała wiewióreczka rzuciła się na niego. Jej usta przywarły do jego miękkich, ale męskich warg. Złożyła na nich namiętny pocałunek, a on odwzajemnił go ze zdwojoną siłą. Po chwili dziewczyna oderwała się od niego i patrząc głęboko w jego ciemne oczy, szepnęła drżącym głosem -Nie daj się zabić. - poprosiła, a on jeszcze raz pocałował jej usta o smaku ognistej, którą przed chwilą piła. Tym razem nie przerwała go tak szybko, pozwalając sobie na chwilę zapomnienia... A była to zdecydowanie najpiękniejsza chwila, jaką miała przyjemność przeżyć. Całował ją z taką pasją, że aż zawirowało jej w głowie i nie był to bynajmniej efekt, jedynie wypitych procentów... Oddała mu się całkowicie, zapominając chociaż na chwilę o wszystkich problemach i bólu, który odczuwała... Jego język wsunął się w jej rozchylone wargi, pogłębiając pocałunek. Pieścił jej podniebienie, obejmując ją mocniej w talii i przyciągając do siebie. Ona też nie pozostała mu dłużna i przygryzła jego wargę, na co on tylko zamruczał i przyległ do niej jeszcze mocniej...

-Pamiętaj skarbie, że jestem Diabłem i mam wtyki tam gdzie trzeba. - szepnął, kiedy się oderwali od siebie i wyszedł zostawiając ją samą, w jego dormitorium.

***

Nathaniel krążył nerwowo po swoim gabinecie, rozmyślając nad dziewczyną, która mimo potwornego bólu, sprzeciwiała mu się, intrygując go jeszcze bardziej. Obserwował ją od dłuższego czasu, przez co mógł ją bardzo dobrze poznać. Była niewinna, mądra i miała przyjaciół, ale tylko na jednym z nich mu zależało. Pomagała przy odbudowie zamku, integrując się ze Ślizgonami i zaprzyjaźniając się z nimi. Usiadł za biurkiem, ciągle nie mogąc wyrzucić jej ze swoich myśli.

-Co z nią zrobić, mistrzu? - zapytał Avery, kłaniając się nisko.

-Zostaw ją tutaj. Chcę z nią porozmawiać, kiedy się obudzi, a teraz zejdź mi z oczu! - warknął na swojego sługę. Podszedł do dziewczyny i pogładził ją po policzku.

-Oh maleńka, dlaczego mnie zmuszasz do takich czynów? - Pokręcił głową, siadając ponownie za biurkiem. Zaczął intensywnie coś notować w swoim pamiętniku. Po chwili zamknął go, wstał z miejsca i wrócił do niej, ręką chwytając jej podbródek, unosząc go lekko ku górze.

-Wybacz mi... - wyszeptał i złożył na jej ustach pocałunek, po czym odszedł. Nie zdawał sobie sprawy, że całą tę scenę, z zazdrością oglądała Bella. Kiedy upewniła się, że Nathaniel aportował się z posiadłości, weszła do jego gabinetu.

-Ty wredna, mała szlamo! Zabierasz mi coś, co należy do mnie... - wysyczała, uderzając w twarz dziewczynę, która otworzyła przerażone oczy. - Jak możesz? Jak możesz? Zabiję Cię, zabiję! - wrzeszczała Bella. - On jest mój rozumiesz?! MÓJ!

-Jesteś taka żałosna... - odezwała się jadowicie Hermiona.

-Ja, żałosna? - Bella szybko wyciągnęła różdżkę i wycelowała ją prosto w dziewczynę. -Mam wielką ochotę Cię zabić...

-Śmiało... To sama przyjemność zabić szlamę.

-Masz rację, sama... Avada Kedavra! - zielony błysk powędrował wprost na bezbronną pannę Granger.

***

-Masz jakiś plan Smoku? - zapytał Diabeł, kiedy opuszczali teren szkoły.

-Brak planu, to mój plan. Musimy ją odzyskać, tyle wiem.

-Gdzie się aportujemy?

-Do posiadłości Lastrange`ów. - Odpowiedział i po chwili już stali w lesie, przylegającym do północnej strony domu. - Z tego co mówił Snape, to na pierwszym piętrze znajduje się jego gabinet, w którym jest ona. - Blondyn wskazał na wielkie okno. - To musi być tam.

-Jak się tam dostaniemy?

-Nie mam pojęcia. - Odpowiedział, a w gardle mu zaschło, kiedy ujrzał w oknie zielony błysk i usłyszał krzyk. - Nieee! - krzyknął i ruszył do głównego wejścia do domu, nie zważając na nawoływania swojego przyjaciela. Przy wejściu stało dwóch goryli, których natychmiast potraktował drętwotą. Wbiegł do środka, ruszając ku schodom, na pierwsze piętro. Kiedy tylko się tam znalazł, wpadł do gabinetu, który był dokładnie naprzeciwko schodów. W jego krwi buzowała adrenalina i strach o Hermionę. Kiedy wbiegł do pomieszczenia, zobaczył leżące ciało na ziemi i odetchnął z ulgą.

-Zaklęcie... Ono się odbiło... Lusterko mnie uratowało. - Dziewczyna nie dowierzała w to, co się stało. Zaklęcie Belli trafiło wprost w lśniącą taflę, odbijając się od niej, ugodziwszy w kobietę.

-Hermiona, tak się o Ciebie bałem! - Powiedział Draco, szybko uwalniając dziewczynę z kajdan. Ta, niezdolna wykonać żadnego ruchu sama, wpadła wprost w jego ramiona. -Przepraszam, przepraszam, przepraszam... - szeptał, biorąc ją na ręce i kierując się w stronę drzwi. Na dole schodów stał Zabini.

-Gołąbeczki szybko, musimy się wynosić! - krzyknął. Malfoy zbiegł ze schodów i w trójkę ruszyli w kierunku ogrodu, by się aportować do zamku.

-Sectusempra! - ktoś krzyknął, a po chwili Blaise zawył z bólu. Malfoy szybko złapał go za rękę i aportowali się do zamku. Ciemnoskóry upadł na ziemię, krwawiąc intensywnie, a w ich kieruunku zbliżały się trzy postacie.

-Ruszajcie się! Potrzebna pomoc! - warknął na nich Draco.

-Hermiona! - Krzyknął Ron i podbiegł natychmiast do dziewczyny, a tuż za nim biegł Potter.

-Pomóżcie mu idioci! - warknął blondyn, przyciągając dziewczynę do swojej klatki piersiowej.

-Banda debili! - Krzyknął Snape i uklęknął przy Ślizgonie, szepcząc anty zaklęcia. -Draco zanieś ją do skrzydła szpitalnego, ja się nim zajmę. A wy macie natychmiast się udać do profesor McGonagall, powiedzieć jej o zaistniałej sytuacji. - Dwaj młodzi aurorzy wpatrywali się tępo w Mistrza Eliksirów - Ruszcie się idioci! - Po tych słowach ruszyli biegiem do zamku.

***

Smok pędził do skrzydła szpitalnego, jak na złamanie karku. Kiedy dotarł położył ostrożnie dziewczynę na jednym z łóżek i pobiegł po panią Pomfrey.

-Co się stało? - Zapytała, podnosząc wzrok znad swoich papierów.

-Hermiona! - Krzyknął, a kobieta zerwała się z łóżka.

-O matko! Cóż jej się stało? - Przeraziła się, podbiegając do dziewczyny i badając ją.

-Co z nią? - Zapytał, a w drzwiach pojawił się Severus, niosący nieprzytomnego Diabła. Położył go na łóżku obok Hermiony i kontynuował leczenie chłopaka. Draco stał i przyglądał się dwóm postaciom, tak bliskim jego sercu, które teraz walczyły o życie i zdrowie. Nie mógł ich stracić, nie teraz...