"Miłość do wynajęcia..." - czyli z innej beczki...

Dobry wieczór :) Dziś trochę z innej beczki, ponieważ przychodzę do Was z prologiem, byście sami ocenili czy będziecie chcieli czytać to coś po zakończeniu tej historii (czyli za 13 rozdziałów).

Rozdział będzie do końca tygodnia na pewno :)

Dziękuję Veniikowi za ekspresowe zbetowanie tego tworu:*

http://ask.fm/wamplove

Czekam na opinie! 

Pozdrawiam, Wampirek :*

***

Każda opowieść ma trzy części. Początek, rozwinięcie i koniec. Nieważne, czy jest to szczęśliwa historia, czy dramat... Wszytko się kończy. I mimo że kiedyś marzyłem o zakończeniu swego życia, teraz te wspomnienia są odległe i nierealne. Niczego nie pragnę bardziej, niż żyć wiecznie z nią przy mym boku. Moja własna bajka zaczyna się tragicznie... ale mam nadzieję, na szczęśliwe zakończenie.

Nazywam się Draco Malfoy, mam 25 lat i opowiem Wam moją historię, która zaczęła się prawie dziesięć lat temu, kiedy przyjąłem Mroczny Znak.

Byłem młody i głupi. Słuchałem nie tych co trzeba, przez co dziś jestem wrakiem człowieka.

Dokładnie pamiętam zapach śmierci. Pamiętam też, że miałem wybór, jednak stanąłem po złej stronie... Zabijałem i byłem w tym naprawdę dobry. Sami-Wiecie-Kto nie raz wysyłał mnie na najtrudniejsze akcje, by móc oglądać me morderstwa. Byłem młody, a moi rodzice patrzyli niewzruszeni na to jak staczam się na samo dno. Kiedy zamykałem oczy widziałem ich twarze, a w głowie słyszałem ich słowa:

-Draco, to jedyna słuszna strona tej sprawy. Szlamy nie mogą żyć w naszym świecie. Muszą oddać swoją krew za splugawienie naszej, czystej krwi.

Teraz wiem, że to była jedna, wielka bzdura. Wszyscy jesteśmy ludźmi i każdy z nas zasługuje na życie. Nie powinno się nikomu odbierać tego daru. Daru życia. Ja odbierałem i teraz kiedy, patrzę na to z perspektywy lat, wstydzę się tego kim byłem.

Wiecie, co to znaczy kogoś zabić?

Ja w moim życiu zabiłem więcej razy, niż możecie to sobie wyobrazić. Byłem na każde skinienie Czarnego Pana.

Mówił zabij - ja zabijałem.

Powiedziałby skocz w ogień – a ja bym skoczył, bez zastanowienia.

Był potężnym czarodziejem, ale też perfekcyjnym manipulatorem. Sam nie wiedziałem, w którym momencie stałem się jego pachołkiem od brudnej roboty. I mimo że miał wielu takich jak ja, to właśnie ja byłem jego ulubieńcem.

Pamiętam kiedy pierwszy raz użyłem zaklęcia niewybaczalnego. Kazali mi zabić czarodzieja nieczystej krwi, który spłodził dziecko. Odebrałem życie jemu, jego żonie i ich nienarodzonemu dziecku. Byłem dupkiem.

Nie wiem, kiedy zatraciłem całkowicie zmysły poddając się woli Voldemorta. Czasami kiedy siedziałem w swojej komnacie i miałem czas myśleć, marzyłem o prawdziwym życiu, z dala od tego bagna. Ktoś mi powiedział, że jeśli naprawdę czegoś chcemy i marzymy o tym – otrzymamy to. Moje marzenia były najzwyczajniejsze w świecie. Małżeństwo, rodzina, dom... Chciałem mieć trójkę dzieci, kochającą żonę, stałą pracę. Zastanawiałem się, czy mój dom będzie okazały czy raczej mały i przytulny? Czy dzieciaki będą oprócz nauki w szkole magii, pobierać jakieś dodatkowe lekcje? Może gry na fortepianie? O tak... uwielbiam muzykę. Pozwalała mi ona odprężyć się i zapomnieć, jak potwornym człowiekiem kiedyś byłem. Pozwalała, mi znaleźć się w innym świecie. Jednak wtedy często do głowy przychodziło mi już tylko jedno pytanie – ile jeszcze będę musiał odebrać żyć?

Często śniłem, że zasypiam i budzę się w objęciach kobiety. Śmiejemy się razem i często rozmawiamy wtuleni w swoje ramiona. Gdy sen się kończył, uświadamiałem sobie gorzką prawdę... Nie zasługuje na miłość i stworzenia nowego życia, z siebie samego.

Kiedy Voldemort upadł jakimś cudem nie wylądowałem w Azkabanie. Mimo, że otwarcie przyznałem się do bycia Śmierciożercą, nigdy nie otrzymałem wyroku. Nie mam pojęcia czemu to zawdzięczam, ale byłem wolny... Jeśli wolnością, można nazwać ucieczkę, przed tymi, którzy wiedzieli co robiłem i na własną rękę chcieli odebrać mi życie. Nie wiedziałem, dlaczego się przed tym chowałem i uciekałem. Chciałem umrzeć, jednak gdzieś w głębi serca uważałem, że to niesprawiedliwe. Powinienem cierpieć i odkupić swoje winy. Śmierć była zbyt prosta... Moje życie polegało na ucieczce i chyba byłem w niej perfekcyjny, gdyż przez pięć lat słuch o mnie praktycznie zaginął. Nie istniałem.

W głębi duszy cierpiałem przez wszystkie moje złe wybory. Sam pozbawiłem się czegoś tak wspaniałego jak szczęście, miłość, przyjaźń... Pogodziłem się z tym, będąc na dnie. Całkiem dobrze się tam urządziłem, czekając na moment kiedy mnie znajdą... Ale to właśnie wtedy pojawiła się ona... Weszła do mojego życia z burzą swych nieokiełznanych, kasztanowych loków i wywróciła mój świat do góry nogami. Nie wiem jak jej dziękować, że mimo wszytko trwa przy moim boku na dobre i na złe. Chyba nawet nie istnieją słowa, które mogłyby wyrazić moją wdzięczność i miłość do niej, ale staram się jej to okazywać każdego dnia. A wystarczy powiedzieć, że o mały włos nigdy byśmy się nie spotkali...