Rozdział siedemnasty.

Dobry wieczór! Przychodzę z nowym rozdziałem i mam nadzieję, że się spodoba :)

Rozdział betowała Domi - za co serdecznie jej dziękuje!

Uwaga! Wprowadzam limity, bo jesteście leniami :) 

30 komentarzy - nowy rozdział ! 

A teraz już nie przedłużam i zapraszam do czytania!

Pozdrawiam, wampirek :*

***

Pocałunek początkowo był delikatny, by po chwili zmienić się w istną walkę o dominację. Ich języki tańczyły, a ręce błądziły po ciałach. Draco wplątał swoje palce w jej aksamitne włosy, a Hermiona włożyła swoje dłonie pod jego koszulkę, by móc poczuć umięśnione plecy. Kiedy dotknęła jego skóry, ciało chłopaka przeszedł przyjemny dreszcz podniecenia.

- Jesteś tego pewna? - Wyszeptał jej w usta, wiedząc, że zaraz nie będzie odwrotu. Nigdy nie była czegoś tak pewna, jak tego, że chce mu się oddać w pełni. Był wyjatkowym facetem i chciała go mieć. Był jej Draconem.

- Yhym... – wymruczała, czując jak delikatnie ją chwyta w talii, a po chwili jest w jego ramionach, wpatrując się w jego stalowe tęczówki, w których tańczyło istne pożądanie. Wolnymi krokami szedł w stronę puchatego dywanu, który leżał przed kominkiem i delikatnie położył na nim dziewczynę. Jak tylko jej plecy dotknęły podłogi, wpiła się w jego usta, a rękami chwyciła spód koszulki, ściągając ją. Chłopak się uśmiechnął, widząc jak jej oczy płoną, a ręce niecierpliwie drapią go po plecach. Powolnymi pocałunkami zszedł na jej szyję, a jego sprawne palce zaczęły odpinać jej bluzeczkę, by po chwili odsłonić jej jędrne piersi. Na ten widok Draco, aż jęknął i zaczął całować nagą skórę.

- Jesteś taka piękna. – Wyszeptał jej tuż przy skórze, składając kolejne pocałunki na jej wspaniałym ciele. Marzył o tym od chwili, gdy zobaczył ją w szóstej klasie. Wydoroślała, nabrała kobiecych kształtów... Była idealna i chciał ja czcić, jak największy skarb świata. Hermiona mruczała z rozkoszy, jaką dawały jej usta blondyna.

- Draco, proszę... - jęknęła, kiedy jedna z jego dłoni dotknęła jej kobiecości przez cienki materiał koronkowych majtek, które już po chwili zostały zerwane. Draco chwycił różdżkę i jednym zaklęciem pozbył się ich ubrań i aż jęknął kiedy zobaczył ją w całej okazałości. Szczupłe ciało, gdzie niegdzie mocniej zaokrąglone. Skóra lekko brązowa, twarz zarumieniona i usta tak słodko opuchnięte od jego pocałunków. Pochylił się nad nią i jeszcze raz pocałował, ustawiając swojego członka tuż przy wejściu, drażniąc je nieznacznie. Dziewczyna wiła się na dywanie i błagała, by w nią wszedł. A kiedy ich ciała się połączyły, zaczęli swój prywatny, najintymniejszy taniec. Wchodził w nią raz po raz, rozkoszując się jej ciasnotą i dźwiękami jakie z siebie wydawała. Całował jej twarz, piersi, pieścił usta... Wpasowali się w siebie idealnie... A kiedy doznali wspaniałego spełnienia, Draco opadł obok dziewczyny ciężko dysząc. Nie był to jego pierwszy raz, ale zdecydowanie był to pierwszy raz z tak niesamowitą dziewczyną... Z dziewczyną, którą kochał. Hermiona dalej oszołomiona, pocałowała go w policzek, szepcząc:

- Dziękuję... – i wtuliła się w jego klatkę piersiową, uśmiechając się lekko. Była szczęśliwa i zakochana. W końcu miała to czego tak bardzo pragnęła, miała jego. Czuła, że teraz ma już wszytko...

- Jesteś taka wspaniała. - Wymruczał, składając pocałunek na jej włosach, napawając się ich zapachem. Sięgnął ręką po różdżkę i przywołał koc z wielkiego łoża, by okryć ich nagie ciała. Dziewczyna wtuliła się mocniej w jego klatę piersiową i po chwili odpłynęła do krainy Morfeusza.

- Kocham Cię. – Wyszeptał przy jej włosach, wiedząc, że już śpi i nie będzie pamiętała tych słów. Nie był jeszcze gotowy, by się do tego przyznać ...

Kobieta wróciła do swojego domu w bardzo dobrym humorze. Obiad zjadła w towarzystwie swojej siostry – Andromedy. Wspominały swoje dzieciństwo, kiedy wszytko było takie proste... Śmiały się, płakały i przepraszały za wszytkie krzywdy, które wyrządziły sobie nawzajem. Podczas licznych kłótni z ich ust padały takie słowa w kierunku drugiej, że było im teraz wstyd za własne zachowanie. Był okres kiedy szczerze nienawidziły się i nawet nie rozmawiały ze sobą. Chciały zapomnieć o tych smutnych latach swojego życia i wynagrodzić sobie to wszytko. Andromeda opowiedziała Narcyzie o swoim mężu, córce i wnuku, uśmiechając się przy tym ciepło. Cieszyły się, że po tylu latach nienawiści, znowu mogą rozmawiać normalnie. Przyrzekły sobie, że już nic ich nie poróżni, ale kiedy Cyzia przekroczyła próg swojego domu i powędrowała do salonu jej świat się ponownie zawalił. Jej ukochany mąż był blady i leżał bezwładnie na swoim wózku. W jej oczach zebrały się łzy, a ona rzucając wszytko na ziemię, podbiegła do niego. Położyła ciepłą dłoń na jego zimnym policzku i łkając, próbowała ocucić miłość swojego życia.

- Lucjuszu... Obudź się proszę... Nie zostawiaj mnie, nie teraz... Błagam... - Łkała, przytulając się do zimnego ciała swojego męża. - Kocham Cię, słyszysz?! Kocham Cię! Proszę...

- Mistrzu... – ukłonił się nisko Rosier. - Lucjusz Malfoy nie żyje.

- Wspaniałe wieści! Dziękuję wierny sługo! Teraz oczekuję śmierci jego żony i tego młodego zdrajcy. – Wysyczał wściekle, przypominając sobie jaką krzywdę wyrządził mu młody Malfoy. Kiedy jego słudzy odeszli, usiadł za swoim biurkiem, zamknął oczy i przywołał do swoich myśli wspomnienia panny Granger. Szukał takiego momentu, kiedy zazwyczaj była sama, co było idealnym momentem do ponownego porwania. I w końcu znalazł taki moment... Raz w tygodniu, w czwartek zostawiała przyjaciół i samotnie wybierała się do chatki Hagrida na kilka godzin, by około 20 wracać samotnie do zamku. O tej godzinie było już ciemno, więc to idealny moment na porwanie. Na ustach Nathaniela pojawił się uśmiech i wyciągając wielką mapę Hogwartu, zaczął planować ze szczegółami najbliższy czwartek. Podniósł wzrok na fotografię znajdującą się na jego biurku, a ręką przejechał po uśmiechniętej twarzy, która na niej się znajdowała.

- Już niedługo ukochana... - szepnął, całując zdjęcie Florentiny.

Obudziły go promienie słońca, które wlewały się przez okno, ogrzewając jego twarz. Poczuł przyjemne ciepło na swojej klatce piersiowej, a kiedy otworzył oczy uśmiechnął się. Czyli to jednak nie był sen, pomyślał. Głowa Hermiony leżała na jego piersi, a jej ręce owinięte były wokół niego. Podniósł rękę i pogłaskał jej ciepły policzek, co wywołało uśmiech na jej twarzy.

- Dzień dobry – wyszeptał w jej włosy.

- Dzień dobry – odpowiedziała, otwierając oczy i przeciągając się leniwie.

- Jak się spało?

- Wspaniale, a Tobie Draco?

- Niesamowicie – wymruczał, delikatnie całując jej usta.

- Musimy wracać! Jak ktoś się dowie, że nie było nas w zamku będziemy mieli problemy! - Zdenerwowała się dziewczyna, chcąc się wyrwać ze stalowych objęć blondyna.

- No tak. Perfekcyjna Prefekt Naczelna spędza gorącą noc we Wrzeszczącej Chacie, w towarzystwie młodego Malfoya. Idealny nagłówek do Proroka. – Śmiał się Draco.

- Przestań się ze mnie nabijać Malfoy! - Warknęła, ale w jej oczach tańczyło rozbawienie.

- Ooo, wróciliśmy do Malfoya. – Wyszczerzył się, puszczając dziewczynę i przyglądając się jak Hermiona się ubiera.

- Przestań się na mnie gapić.

- Ja się nie gapię, tylko podziwiam.

- W takim razie przestań! Lepiej się zbieraj, bo ja za trzy minuty wychodzę i albo idziesz ze mną, albo zostajesz i wracasz sam.

- Dobrze, już dobrze... - mruknął, podnosząc się i szybko ubierając. Trzymając się za ręce, wrócili w ciszy do zamku i od razu udali się na śniadanie, jak gdyby nigdy nic. Usiedli przy swoich stołach, co chwilę spoglądając na siebie, nie zdając sobie sprawy co się wczoraj wydarzyło.

- Draco, chodź ze mną proszę. - Poprosił Severus, z czymś dziwnym w oczach... jakby smutkiem? Nie to niemożliwe. Pomyślał i ruszył za swoim wujem do gabinetu dyrektorki. Kiedy przekroczył próg, pierwsze co zobaczył to jego matka, siedząca naprzeciw biurka McGonagall.

- Co się stało? - Zapytał podchodząc do niej.

- Draco... - szepnęła i wybuchła płaczem.

- Ciii, spokojnie mamo...

- Lucjusz... On nie żyje...

Czy kiedykolwiek mieliście uczucie, że świat wiruje, a wy stoicie w miejscu i nie możecie go zatrzymać... nie możecie zrozumieć. Tak właśnie czuł się młody Malfoy. Wstrzymał oddech, a jego myśli wirowały, wciąż wracając do jednego zdania -Lucjusz... On nie żyje... Chciał, by to wszytko było jednym wielkim koszmarem. Chciał się obudzić, ale nie potrafił...

- Tak mi przykro Draco. - Poczuł, że ktoś kładzie dłoń na jego ramieniu.

- Ale jak? - Wyszeptał, a w jego oczach pojawiły się łzy.

- Zaklęcie niewybaczalne. - Odezwał się wuj.

- To nie może być prawda! Tata żyje! - Krzyknął.

- Draco... - Łkała jego matka.

- Nie mamo! To nie prawda! - Wypowiadając te słowa wybiegł z gabinetu.

- Chodź Narcyzo, odprowadzę Cię do domu. - Powiedział łagodnie Snape, chwytając pod ramię kobietę i wyprowadzając ją z gabinetu. Nie wiedział jak ma się zachować, nie wiedział jak pocieszyć... Nigdy nie był w takiej sytuacji, ale kiedy widział jego przyjaciółkę płaczącą, jego serce dziwnie się ścisnęło.

- Severusie, ja nie chcę tam wracać... - wyszeptała.

- Dobrze. – Odpowiedział i aportował się wraz z nią do jego domu, w centrum czarodziejskiego Londynu.

- Gdzie jesteśmy? - Zapytała, rozglądając się dookoła. Przed nimi stał mały domek z czerwonej cegły.

- To mój dom. Możesz zostać tyle, ile będziesz chciała. - Odpowiedział jej, prowadząc do wejścia. Zatrzymał się przed drzwiami, wyciągnął różdżkę i przejechał po drzwiach, sprawiając, że zamek się otworzył. Weszli do domu i od razu udali się do kuchni. Severus posadził Narcyzę przy stole i zawołał:

- Groszku! - A po chwili przed nim stanęła Skrzatka w potarganej sukience w zielone groszki.

- Witam Panie, Panie Snape! - Skrzekliwie przywitała swojego pana.

- Zamieszka tu pani Narcyza Malfoy. Traktuj ją jak swoja Panią.

- Dobrze! Witam Panią! Witam! - Krzyknęła w kierunku kobiety.

- Przygotuj teraz Cyzi gorącą kąpiel. - Rozkazał, a skrzatka zniknęła.

- Napijesz się czegoś? - Zapytał delikatnie kobietę.

- Dziękuję Severusie. - Wychlipała.

- Nie masz za co... Ty też mi pomagałaś. Ty i Lucjusz, zawsze byliście mi bliscy.

- Ja... Ja... nie wiem co mam robić. On nie żyje... - Łkała. Niewiele myśląc podszedł do niej i przytulił. Nie chciał, by płakała. Nie zasługiwała na taki cios. Była taka delikatna i mimo wszytko dobra. Kochała swojego męża i syna, i zawsze zrobiłaby dla nich wszystko. Miała większe serce, niż komukolwiek się zdawało. Po chwili pojawiła się skrzatka i zabrała ją do łazienki, a kiedy wróciła zaprowadził ją do sypialni i podał herbatę z eliksirem słodkiego snu. Nim jednak zasnęła szepnęła do Severusa:

- Zostań proszę... nie chę być sama. - I odpłynęła.

Biegł przed siebie, nie zważając na mijających uczniów, których potrącał ramieniem.

- Draco? - Zdziwiła się Hermiona, którą tak mocną szturchnął, że aż się przewróciła, czego on nie zauważył. Biegł dalej, chcąc uciec od tego koszmaru. Zatrzymał się dopiero na skraju zakazanego lasu, a z jego oczu popłynęły łzy. Upadł na kolana i zaczął płakać.

- Draco? - Usłyszał tak dobrze znany głos.

- Odejdź! Chcę być sam! - Warknął.

- Co się stało? Proszę, powiedz mi. - Hermiona uklękła obok niego.

- On nie żyje! Mój ojciec nie żyje! - Krzyknął, a po jego policzkach płynęły łzy.

- Tak mi przykro. - Powiedziała, delikatnie obejmując go swoim ramieniem. Ku jej zdziwieniu nie odrzucił jej, tylko przytulił się do niej mocno. Wyglądał jak zagubiony mały chłopiec, którego największy autorytet odszedł. Nie potrafił się odnaleźć i zrozumieć tego, co się dookoła niego działo. Na jej policzku pojawiło się kilka łez, przypominając sobie jak ona się czuła, kiedy dowiedziała się o śmierci rodziców.

Niebo przykryły czarne burzowe chmury, wiał mroźny wiatr, a z nieba kapały krople deszczu. Kilkadziesiąt osób w czerni stało na cmentarzu w ciszy, żegnając Lucjusza Malfoya. Obok trumny klęczała Narcyza, która płakała. Jej czarna suknia ubrudzona była od ziemi, ale nie przejmowała się tym. Jej serce zatrzymało się w momencie, kiedy zobaczyła martwe ciało swojego ukochanego. Chciała odejść z tego świata i połączyć swoją duszę z duszą Lucjusza, by już nic i nikt ich nie rozdzielił, ale musiała żyć dla swojego syna. Wiedziała, że on będzie jej teraz potrzebował. Nie mogła sprawić, by Draco stracił oboje rodziców, byłby to dla niego zbyt wielki cios. Już los odebrał mu ojca, nie mogła pozwolić, by i jej zabrakło na tym świecie. Tylko te myśli powstrzymywały ją przed odebraniem sobie życia. Chłopak stał ze spuszczoną głową, nie mogąc patrzeć na trumnę swego ojca i nieszczęśliwą matkę. Nie mógł znieść myśli, że jego nie ma. Podniósł wzrok na swoją matkę i podszedł do niej, odrywając jej ramiona od trumny.

- Mamo, już czas. - Powiedział i poprowadził ją w stronę, gdzie poprzednio stał. Odwrócili się w kierunku grobu, a Narcyza wtuliła się w swego syna, nie mogąc znieść widoku, kiedy jej ukochany w dębowej trumnie, był spuszczany pod powierzchnię ziemi.

- To koniec... - szepnęła, płacząc i mocniej wtulając się w ramiona swojego syna. Draco stał z podniesioną głową i walczył z chęcią ucieczki z tego pogrzebu, ale musiał być silny dla swojej mamy. Kiedy trumny nie było już widać, poczuł ciepło, na jego drugiej dłoni, a po chwili mocny uścisk. Podniósł wzrok i zobaczył obok siebie Hermionę, która trzymała go za rękę, dodając otuchy. Mocno ścisnął ich splecione palce, dziękując jej za to. Spojrzał w jej piękne, bursztynowe tęczówki i wiedział, że musi zrobić wszytko, żeby była bezpieczna. Nie mógł jeszcze jej stracić...

- Mistrzu. - Ciemnooki, młody chłopak ukłonił się w kierunku Nathaniela. - Wzywałeś mnie.

- Tak mój wierny sługo. W czwartek masz przyprowadzić dziewczynę. Będzie wracała około 20 z chatki Hagrida. Masz ją przyprowadzić przed moje oblicze, żywą. Włos nie może jej spaść z głowy, zrozumiałeś?

- Tak, mistrzu.

- Wspaniale. Czy to nie dziś odbywa się pogrzeb Malfoy'a?

- Tak, mistrzu. – Skłonił się w kierunku Nathaniela, który podszedł do niego i szepcząc zaklęcia nakazał:

- Idź do niego i nie zapomnij o tym, co się stało, a w czwartek wieczorem przyprowadź dziewczynę. - Otumanione oczy chłopaka wpatrywały się tępo w mężczyznę.

- Powodzenia mój chłopcze. Nie zawiedź mnie, Blaise...