Rozdział dwudziesty.

Witam! :) Zbliżamy się do nieuchronnego końca... Jeszcze dziesięć rozdziałów...

Wiem, że obiecałam iż rozdziały będą się pojawiać szybciej, niestety wena kapryśna jest, a ja na siłę nie chce pisać. Rozdział krótki, ale lepszy taki niż żaden :)

Zbetowany gościnnie przez Neskę, której go dedykuję i już nie mogę się doczekać jutrzejszego treningu z Chodakowską!

Jak zwykle dziękuję Venetii za całokształt bycia :* Gdyby nie ona...

http://ask.fm/wamplove

Buziaki :*

***

Ciemne, burzowe chmury zbierały się nad Hogwartem. Z nieba kapały ciężkie krople deszczu, a wiatr był tak silny, że połamał kilka drzew. Taka pogoda nie zwiastowała niczego dobrego. Po kamiennej posadzce, stąpali pewnie siebie aurorzy, którzy zmierzali by aresztować Blaisa Zabini'ego. Na ich czele, szedł z dumnie uniesioną głową Harry Potter. Nie zwracał uwagi na uczniów, którzy odwracali głowy i cicho szeptali między sobą. Zmierzali najpierw w kierunku gabinetu McGonagall, by potem udać się do skrzydła szpitalnego, gdzie znajdował się oskarżony.

Sala pogrążona była w ciemnościach, a jedynym źródłem światła, było światło ognia z kominka. Na jednym z foteli siedział Malfoy- popijając whisky i trzymając zamyśloną Hermionę na kolanach. Nie mogli uwierzyć w to co się działo dookoła nich... Obok na łóżku siedziała Ginny, głaszcząc Blaisa po głowie, cicho płacząc.. Była przerażona tym, co może stać się z jej ukochanym. Głaskała delikatnie jego głowę, szepcząc co chwilę, że wszytko będzie dobrze, że wszytko jakoś się ułoży...

Na korytarzu rozległy się głośne kroki, a po chwili pojawiła się grupa aurorów.

-Harry? - jęknęła Miona.

-Co się dzieje?! - szepnęła Ginny, wciąż głaszcząc głowę Blais'a.

-Zgodnie z tym nakazem przyszliśmy po Blaisa Zabini'ego w celu aresztowania go. Jest oskarżony o 8 morderstw. - odpowiedział chłodno Harry, wręczając Mionie ów nakaz.

-To niemożliwe... On był pod wpływem zaklęcia! - krzyknęła Weasley, co obudziło czarnoskórego.

-Co się dzieje? - zapytał, przecierając, spuchnięte od płaczu oczy.

-Jesteś aresztowany. Jutro o godz. 12 zostanie wykonany wyrok.

-Jaki wyrok?! - jęknęła przerażona Granger.

-Zostanie pocałowany przez dementorów. - odpowiedział jeszcze chłodniej Harry, jakby go to w ogóle nie obchodziło... -Aresztujcie go.

-On nigdzie nie idzie! - postawił się Draco. Był wyższy i lepiej zbudowany od Harrego więc spokojnie dałby mu rady.

-Harry nie możesz go zabrać! - krzyknęła przez łzy Hermiona. -On jest niewinny!

-Hermiono wyrok jest nieodwołalny. Jest winny zarzucanych mu czynów, musi ponieść konsekwencje. - warknął Potter, patrząc chłodno na przyjaciółkę.

-On ma racje - odezwał się cicho Blaise, podchodząc do jednego z aurorów by mógł być aresztowany.

-Co ty robisz idioto?! - krzyknęła Ginny podbiegając do niego. -Nie możesz mnie zostawić – łkała.

-Nie wtrącaj się Ginny! - głos Harrego w niczym nie przypominał głosu jej przyjaciela. To już nie był ten sam Harry Potter, w którym kiedyś się kochała.

-Przepraszam skarbie, ale on ma racje. Jestem mordercą i muszę odpowiedzieć za swoje czyny. Kocham Cię nigdy o tym nie zapomnij. Dzięki Tobie moje życie było tak wspaniałe, ale obiecaj mi coś. Znajdź sobie miłość. Kochaj, miej dzieci... Nie mogę myśleć, że zostaniesz na tym świecie całkiem sama. Kocham Cię – szepnął i pocałował ją namiętnie. W tym pocałunku był smutek, miłość i pożegnanie...

-Blaise – jęknęła, dławiąc się łzami.

-Obiecaj mi to.

-Obiecuję – szepnęła, całując go po raz ostatni.

-Idziemy – warknął Potter, wyprowadzając Zabiniego.

-Możemy się chociaż z nim pożegnać? - szepnęła Hermiona.

-5 min – odpowiedział chłodno Potter.

-Blaise tak mi przykro... Gdybyście tylko mnie nie ratowali – załkała, przytulając się do przyjaciela.

-Przestań Mionka!

-Tak mi przykro... Bez Ciebie już nie będzie tak samo... bez Twoich dowcipów... Kocham Cię braciszku. - szepnęła, wtulając się mocniej w przyjaciela.

-Ja Ciebie też i nie obwiniaj się, tylko pilnuj Dracona. Nie pozwól mu zrobić nic głupiego.– odpowiedział, przytulając ją mocno. Po chwili dziewczyna się od niego oderwała i wytarła łzy.

-To nie może się tak skończyć stary – szepnął Draco, patrząc w ciemne oczy przyjaciela. Nie pozwoli mu umrzeć... O nie.

-Opiekuj się nimi.

-Sam się zaopiekujesz swoją wiewiórką, obiecuję – szepnął mu do ucha młody Malfoy.

-Nie gadaj bzdur...

-Nie gadam. Obiecuję Ci to. Do zobaczenia bracie – powiedział, a czarnoskóry dostrzegł dziwną iskrę w oczach przyjaciela. Kiedy Potter i reszta wyprowadzili chłopaka z sali, Ginny opadła na kolana i zaczęła płakać. Miona wtuliła się w Dracona, nie mogąc uwierzyć w to co właśnie się stało... Jej przyjaciel poszedł na śmierć.

-Jesteś śmieciem Potter – warknął Blaise.

-Jestem aurorem.

-Musiałeś ją tak traktować?

-Jak?

-Jakby nic dla Ciebie nie znaczyła.

-Nawet nie wiesz... - warknął Harry, popychając chłopaka do przodu.

-Jesteś tylko, nic nie znaczącym, pierdolonym śmieciem– odpowiedział z pogardą czarnoskóry, odwrócił się i splunął na Pottera.

-Chcesz zginąć szybciej?!

-Nie mam nic do stracenia, skoro i tak umrę – odpowiedział gorzko.

-Co się stało Severusie? - zapytała Narcyza, widząc wchodzącego do domu, wyraźnie przygnębionego czymś Snape'a.

-Właśnie aresztowali Blaisa.

-Co?!

-Został oskarżony o te morderstwa.

-Przecież to jakieś oszczerstwa!

-Niestety nie... Wykonywał je pod wpływem bardzo silnych zaklęć.

-O Merlinie – jęknęła kobieta, osuwając się na fotel. -O Merlnie, o Merlinie... To nie może być prawda... To jest dobry chłopak – płakała, zakrywając swoją twarz dłońmi.

-Wiem, wiem – szepnął, siadając na oparciu fotela i nieśmiało gładząc jej plecy.

-Taka tragedia... Miałam się nim opiekować... - łkała.

-To nie twoja wina... - odpowiedział przytulając kobietę. Narcyza odwróciła się i wtuliła mocniej w jego ramiona. -To nie Twoja wina...

-Ginny? Co ty robisz? - zapytała Miona, widząc, że jej przyjaciółka się ubiera.

-Muszę go uratować, muszę go uratować, muszę go uratować – powtarzała jak mantrę, wybiegając z dormitorium. Granger od razu ruszyła za nią, niestety Ginny była szybsza i po kilku chwilach znajdowała się za bramami zamku, skąd mogła się aportować.

Dziewczyna biegła, korytarzami ministerstwa w kierunku biura aurorów, gdzie miała nadzieję znaleźć Harry'ego.

-Harry?! - krzyknęła wbiegając do jego biura. Mężczyzna podniósł wzrok znad papierów i zmarszczył brwi widząc rudowłosą.

-Gin?

-Nie możesz pozwolić mu umrzeć?

-Ginny...

-Nie możesz, rozumiesz?! Nie możesz!

-To nie ja go zabiję.

-Przestań pieprzyć głupoty!

-Jeśli masz tak się zachowywać wyjdź...

-Harry błagam! Zrobię wszytko...

-Wszytko? - zainteresował się.

-Tak, tylko błagam uratuj go!

-Nic nie da się zrobić, ale zobaczę... Nic Ci nie obiecuje.

Rudowłosa dziewczyna siedziała na błoniach trzęsąc się z zimna i płaczu. Najtrudniejszą częścią było odpuszczenie i nie wtrącanie się, ale ona nie potrafiła. To była miłość jej życia. Musiała zrobić wszytko by go uratować. Dziwnie się czuła czekając wciąż, by usłyszeć jego głos i zdać sobie sprawę, że tylko śpi... lecz to nie nadchodziło. Wszytko przemija, a teraz miało przeminąć życie Blais'a... Czuła, że coś się kończy, ale mimo wszytko miała nadzieję. Przecież zawsze po burzy wychodzi słońce... To nie mógł być ich koniec... Po prostu nie mógł. To była najtrudniejsza chwila jej życia, kiedy żegnała się z nim... a teraz siedząc samotnie, zastanawiała się o co w tym wszystkim chodzi. Przecież to nie może być już koniec...