Rozdział dziewiętnasty.

Dobry wieczór, albo może już dzień dobry? ;)

Dziękuję Venetii za wszytko co dla mnie robi - Dravenik to tylko mała część, tego jak jestem Ci za wszytko wdzięczna... :* Mam nadzieję, że dobrze Ci na tym jachcie :P 

Rozdział ten dedykuję Magdzie! Mam nadzieję, że warto było tyle na niego czekać! :)

http://ask.fm/wamplove

Zapraszam do komentowania!

Buziaki, wampi :*

***

-Profesor McGonagall! - krzyknęła Miona, kiedy zauważyła dyrektorkę zmierzającą w stronę swojego gabinetu.

-Panna Granger? - zdziwiła się kobieta, marszcząc brwi.

-Ktoś udający Blaisa napadł dziś na nas, nieopodal domku Hagrida! - powiedziała na jednym wdechu, a jej serce waliło jak oszalałe.

-Co?!

-To prawda. Gdyby nie Draco... Ja nie... - dopiero teraz do dziewczyny dotarło, co by się stało, gdyby nie poszedł z nią... Ten ktoś porwałby ją... Nathaniel... Łzy same pojawiły się w jej oczach i zaczęły uparcie wypływać na jej policzki.

-Spokojnie – usłyszała cichy szept Draco, który przytulił ją mocno. -Jesteś bezpieczna.

-Panno Granger, Panie Malfoy, proszę udać się do panny Weasley i powiadomić o zaistniałej sytuacji. Z tego co wiem jest blisko pana Zabiniego, więc i ona może być celem.

-Ginny! - krzyknęła Hermiona i popędziła w stronę wieży Gryfonów, wciąż trzymając dłoń Malfoy'a.

-Blaise co się stało?! - krzyknęła Ginny, podnosząc się z podłogi.

-Tak mi przykro... On mnie zmusił... Ja... - panikował, a w jego oczach pojawiły się łzy.

-Płaczesz? Boże, co się stało? - zapytała podchodząc do niego.

-Nie zbliżaj się do mnie! Muszę Cię zabić! Rozumiesz?! Nie mogę z tym walczyć! - krzyczał, celując w nią różdżką.

-Co? - wyszeptała, cofając się.

-On rzucił na mnie zaklęcie! Ja muszę Cię zabić! Boże on mną sterował... A ja... Zabijałem... Przysięgam, nie miałem na to wpływu! Byłam nieświadomy, ale teraz mam Cię zabić... mam widzieć jak umierasz. - szeptał, krążąc po pokoju i powoli osaczając dziewczynę. Ginny stała i z przerażeniem wpatrywała się w swojego ukochanego. Przecież on nie był zdolny do skrzywdzenia kogoś, a co dopiero do morderstwa...

A teraz coraz bardziej odczuwał przymus wyciągnięcia różdżki i szepnięcia ostatecznego zaklęcia, które zakończy jej życie. Ona walczyła z myślami... To był jej Blaise. Ona go kochała, nie mógłby jej zabić...

-Kocham Cię... - szepnęła, a jej oczy wypełniły łzy. -Nie możesz mnie zabić... Ja Cię kocham Blaise.

-Zabiłem! Ja zabiłem! - krzyknął, chwytając się za głowę, a w jego myślach wciąż pojawiały się twarze osób, które zamordował...Nie mógł uwierzyć, że on, ten który całą wojnę przeciwstawiał się Czarnemu Panu, nie skrzywdził nigdy nikogo, nawet nie pomyślał o zabiciu, teraz stał się mordercą... Łzy spływały po jego policzkach... Był nic niewartym śmieciem...

-Blaise, proszę...

-Nic nie rozumiesz! Nic a nic! Ja muszę Cię zabić! Nie mogę przestać... Jestem mordercą! - krzyczał. -Mordercy na zawsze pozostają mordercami! Nie przestają zabijać! Jedyne, o czym mogę teraz myśleć, to o tym, że twoje serce wciąż bije, a nie powinno!

Nie wiedziała co powiedzieć. Była przerażona, a nikt nie mógł jej uratować...

-Ja nie wiem co się ze mną dzieję – wyszeptał, upadając na kolana. -Wiesz co jest najgorsze? Nie jestem w stanie tego zatrzymać...

-Nie wierzę w to! Możesz walczyć! - sama nie wiedziała, czy powiedziała to na głos, czy tylko w swoich myślach... Ale podniósł wzrok, a ona zobaczyła w jego oczach ból... Ból i obrzydzenie. Wstydził się siebie. -Jesteś pod wpływem zaklęcia... Hermiona kiedyś czytała, że jeśli ktoś bardzo chce, to może to przełamać... Musisz tylko tego bardzo chcieć!

-Dlatego, że Cię kocham? - zaśmiał się gorzko.

-Tak Blaise! Właśnie dlatego, że mnie kochasz. Będziesz walczyć z dokładnie tego powodu. Przecież nie chcesz mnie zabić! A może chcesz widzieć jak moje ciało bezwładnie upada i już nigdy nie wstanie?

-Nie mogę zmienić tego kim jestem! Jak tylko będziesz zbyt blisko... Będziesz martwa.

-Ginny! - krzyczała Hemriona, waląc w drzwi do dormitorium przyjaciółki. -Ginny, otwórz!

-Weasley, otwórz te cholerne drzwi! - warknął Draco, również się dobijając.

 Hermiona była coraz bardziej spanikowana i przerażona... A jeśli jej się coś stało? Jeśli ją porwał?!

-Ginny otwieraj! Otwieraj! - krzyczała, cała we łzach.

-Musisz uciekać... - szepnął.

-Nie mam gdzie... Nie zrobisz tego Blaise, walcz z tym – załkała.

-Musisz! Jeśli zostaniesz nic nie będzie miało znaczenia...-Ginny proszę, proszę uciekaj... Błagam!

-Nie ma innego wyjścia! Musisz walczyć! Blaise, kocham Cię! Walcz! - krzyknęła, kiedy jego ręka z różdżką podnosiła się i wycelowała w jej drobne ciało.

-Nie mogę tego zatrzymać! - szeptał, coraz bardziej przerażony tym co robi.

-Możesz! Musisz! - podeszła i odważnie przytuliła się do niego . Drżał na całym ciele, walcząc z tym okrutnym, wewnętrznym głosem który nakazywał mu zabicie jej. -Jeszcze tyle przed nami... - szepnęła, wtulając się mocniej w niego.

-Nie mam już siły – załkał.

-Ile chcesz mieć dzieci? - zapytała, podnosząc głowę, by spojrzeć w jego oczy.

-Co? Nie wiem.

-Może dwójka? Chciałabym mieć chłopczyka i dziewczynkę. A ty?

-Nie wiem... Nie zasługuje na to – powiedział ledwo słyszalnie. -Jestem mordercą.

-Zasługujesz i ja Ci to dam. - wyszeptała - Będziemy mieszkać w małym domku, my i gromadka naszych wesołych dzieci. Będziemy mieli grilla i magiczny plac zabaw... Nie możesz nam tego odebrać... Nie możesz odebrać mi życia.

-Ginny kocham Cię. - szepnął, odepchnął ją . Wycelował różdżką w swój podbródek. Miała rację. Nie mógł jej odebrać życia, a jedyny sposobem, by temu zapobiec było zabicie siebie. Nic nie wartego mordercy.

-Żegnaj Ginny. - szepnął.

-Słyszysz coś?! - gorączkowała się Hermiona.

-Nie – burknął blondyn -Kurwa! Kurwa! Kurwa! - wściekł się, kopiąc w drzwi.

-Boże, a jak jej się coś stało? - łkała dziewczyna.

-Nic jej się nie stało do cholery! - krzyknął na nią, kopiąc w drzwi. -Przepraszam... - szepnął. -Nie chciałem...

-Teraz to nie jest ważne – mruknęła gorzko.

-Pieprze to – warknął.

Cofnął się kilka kroków i ruszył na drzwi. Rzucił się na nie swoim barkiem, wyważając je z zawiasów i ledwo się nie przewracając.

-Ginny! - krzyknęła Hermiona wbiegając za nim do dormitorium.

-Blaise! - Draco od razu rzucił się na przyjaciela, który celował w siebie różdżką. Szybko powalił go na podłogę. -Czyś ty oszalał?!

-On jest... Zaklęcie... Miał mnie zabić... - łkała Ginny.

Draco przez chwilę walczył z przyjacielem, który chciał się podnieść. Który musiał wykonać rozkazy.

-Nie mam już siły... - wyszeptał, a serce biło mu coraz wolniej, aż w końcu się poddał. Jego głowa obróciła się w lewo, ciało rozluźniło, a oczy zamknęły...

-Blaise nie! - krzyknęła Ginny, podbiegając do chłopaka. -Proszę nie umieraj... Nie zostawiaj mnie! Kocham Cię! Kocham... - podniosła jego głowę na kolana i tuliła, płacząc. Nie mogła go stracić. -Proszę, proszę, proszę...

-Kurwa! Co się dzieje?! - krzyknął Nathaniel, czując jak jego połączenie z Zabinim zostaje przerwane.

-Coś się stało Mistrzu? - w drzwiach od razu pojawił się jeden ze sług Nathaniela.

-Ten pieprzony śmieć złamał zaklęcie! Crucio! - krzyknął, wyładowując swoją złość na Avrey'm. Mężczyzna stał na uginających się nogach, ale nie krzyczał, mimo że tak bolało. Wiedział, że gdyby z jego ust wydobył się chociaż jeden jęk, kara byłaby dużo gorsza.

-Przygotuj ludzi. Chcą wojny? Wspaniale! Będą ją mieli. Będą mieli cholerne piekło. - warknął, ściągając zaklęcie z mężczyzny. Podszedł do fotela i sięgnął po swoje ciemne szaty. Wyszedł ze swojego gabinetu i zszedł na dół do salonu, pełnego śmierciozerców, którzy jak tylko usłyszeli kroki na schodach padli na kolana, nisko się kłaniając.

-Co z nim? - zapytał Draco, podchodząc do Snape'a.

-Jest wykończony. Przerwał bardzo silne zaklęcie i jego organizm ledwo funkcjonuje. - odpowiedział Severus, patrząc w stronę łóżka, na którym leżał nieprzytomny Blaise. Obok niego siedziała Ginny, przytulając się do jego dłoni. -Naprawdę musi ją kochać, skoro to zrobił... Mało, który czarodziej, jest na tyle silny, by złamać zaklęcie, tak mocne, jak to, pod wpływem, którego był.

-Czy aurorzy są powiadomieni?

-Jeszcze nie, ale przeglądałem jego myśli. Był pod działaniem wielu zaklęć maskujących... Nie robił nic świadomie. Jest niewinny.

-Czy to wszytko prawda, co opowiadała Gin? Czy on zabijał?

-Niestety, ale tak.

-Witam. - Harry przywitał się z profesor McGonagall.

-Witaj Harry. Co Cię tu sprowadza? - zapytała, dobrze wiedząc o co chodzi.

-Jestem tu tylko i wyłącznie prywatnie. Blaise Zabini jest mordercą, który od kilku tygodni zabija kobiety. Za niedługo zjawią się tu po niego aurorzy.

-Jest w skrzydle szpitalnym. Severus przeglądał jego wspomnienia, on jest niewinny. - odpowiedziała.

-Wie to Pani, ja też w to wierze, ale to nic nie znaczy. Wyrok zapadł. Jutro o 12:00 Blaise Zabini zostanie pocałowany przez dementorów.