Rozdział pierwszy

Serdecznie dziękuję za tak miłe powitanie i tyle komentarzy! Nie spodziewałam się tego! Jeszcze raz dziękuje! 

PS. Jeśli widzicie błędy dajcie znać ;)

***

Rozdział pierwszy

-Miona! Gdzieś ty tyle czasu była?! Martwiliśmy się o Ciebie! - zaczęła bombardować ją słowami Ginny. 

-Na naszym wzgórzu. Musiałam się wyciszyć. - odpowiedziała grzecznie, z delikatnym uśmiechem Hermiona. Już po chwili włączyła się do gorącej dyskusji na temat mugolskich wynalazków. Luna uważała że  telewizory są fascynujące, natomiast Nevill wręcz przeciwnie. Powiedział swojej dziewczynie że są zabójcami czasu, mózgu i wrodzonej wrażliwości na piękno. Hermiona przyznała mu racje, ale Luna nie odpuszczała. Dyskusja trwała w najlepsze, kiedy podszedł do nich Filch i oznajmił że potrzebni są na błoniach. Grupa przyjaciół dokończyła posiłek i razem poszli na błonia, gdzie była jedna wielka składowania gruzu, pozostałości murów oraz inne zniszczone części zamku do usunięcia. Krzątało się tam kilku Puchonów, dwóch Krukonów i cała grupa Śizgonów. Hermiona dalej nie mogła uwierzyć jak byli zaangażowani w odbudowę zamku. W głębi serce podziwiała ich, za to że mimo upokorzeń jakie co rusz na nich czekały, ze strony uczniów innych domów, oni dalej kroczyli dumnie i pomagali w zaparte. Odwalili kawał dobrej roboty, ale mimo to pozostawali uczniami domu Węża. Byli aroganccy, zadumani w sobie i wredni. No cóż... nie wszystkich można zbawić.

-Wy dwie - wskazał na Mione i Ginny - zajmijcie się tymi kolumnami. Przenieście je do kontenera o tam – Filch wskazał im mały kontener po ich prawej stronie. -Jest zaczarowany, więc wszytko tam się zmieści. Zabierajcie się do roboty! - pogonił ich. Miona i Ginny postanowiły zacząć od najmniejszej. Zaklęciem roztrzaskały je na mniejsze kawałki i za pomocą różdżek przenosiły do kontenera. Dziewczyny śmiały się i żartowały. Nawet się nie zorientowały kiedy skończyły swoją robotę. Spoglądając na błonia Hermiona zauważyła że Teodor Nott i kilku Ślizgonów wciąż coś sprzatają.

-Może im pomożemy? - Hermiona sama nie wierzyła że o to pyta. Spojrzała na Ginny, która oczy miała jak dwa spodki.

-Chcesz im pomagać?! Pomagać w czymś do czego sami się przyczynili?! - krzyknęła. Po chwili rudowłosa zorientowała się że wszystkie oczy skierowane są w jej stronę. Na jej policzkach pojawiły się szkarłatne rumieńce.

-Dobry pomysł!! Ginny może pomogłabyś mi z tym tu kawałkiem muru? - krzyknął z wielkim uśmiechem Teodor Nott. Dziewczyna spojrzała w jego stronę, po czym przeniosła wzrok na swoją przyjaciółkę i znów na chłopaka, który zachęcająco pomachał jej ręką.

-No idź! - zaśmiała się Hermiona, widząc reakcje rudej. -Ja zajmę się tym tu. -wskazała na kupę gruzu. Ginny posłała jej wrogie spojrzenie i dumnie niczym paw powędrowała w kierunku Notta. Niestety pech chciał że Gryfonka w całej swej dumie zapomniała, że przebywa na istnym pobojowisku i potknęła się o kawałek betonu.

-Kur... -przeklnęła przygotowana do bliskiego spotkania z ziemią, poczuła że coś ją ratuje od upadku. Oszołomiona spojrzała w górę i natknęła się na ciemne oczy. Po chwili, kiedy jej mózg zaczął kontaktować przypasowała oczy do właściciela i jak poparzona chciała odskoczyć, ale coś ją zatrzymało. Jej ramiona tkwiły w stalowym uścisku chłopaka.

-Dziękuję za pomoc Zabini, ale nic tak nie poprawiłoby Ci humoru jak mój widok z zębami wbitymi w trawę! - fuknęła na niego, a on jedynie się roześmiał.

-Nie ma za co! Zawsze do usług. - odpowiedział z uśmiechem i dopiero po chwili puścił ramiona dziewczyny. Hermiona widząc tę scenę o mało nie umarła ze śmiechu. Ginny w locie, Zabini prawie lecący na skrzydłach by ją uratować i reakcja Ginny! Istna komedia! Jeszcze raz zerknęła w ich stronę i postanowiła zająć się kawałkiem betonu, który leżał pół metra od jej stóp. Schyliła się do niego i usłyszała najbardziej męski głos, który tak dobrze znała.

-Uważaj Granger bo jeszcze sobie coś zrobisz. - właścicielem głosu był nie kto inny jak Draco Malfoy. Podniosła głowę i spojrzała w jego oczy. Ton jego głosu był spokojny, delikatny... -Chwila moment! Przecież to Draco Malfoy! On nie odzwya się delikatnie do Szlam! -skarciła się w myślach.

-Od kiedy tak Ci zależy na Moim zdrowiu? - odpowiedziała spokojnym, ale buntowniczym tonem.

-Kto powiedział że mi zależy? Nie chcę po prostu żeby coś Ci się stało na moim terenie do ogarnięcia. - odpowiedział arogancko. Dziewczyna zgromiła go wzrokiem, po czym schyliła się po kawałek betonu, chwyciła go w swoje ręce i powędrowała w stronę kontenera. -Cholera... On wcale nie jest taki lekki na jakiego wygląda. Dasz rade Hermiona! Nie poddawaj się. Nie teraz kiedy starasz się pokazać wyższość nad arystokratycznym dupkiem! Cholera, cholera, cholera... - sama siebie gromiła za ten jakże głupi pomysł. -Dam radę! Dam radę! Dam radę! - powtarzała jak mantrę. Jeszcze kilka kroków i pozbędzie się tego ciężaru. Podeszła do kontenera i z ulgą wrzuciła tam kawałek betonu. Odwróciła się w kierunku Malfoya, który się na nią gapił z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Hermiona uniosła głowę, wypięła pierś do przodu i posłała mu swój najdumniejszy uśmiech jaki miała. -No to pokazałam dupkowi kto tu rządzi! - cieszyła się w środku jak mała dziewczynka, z własnego pokazu siły. Blondyn uniósł tylko brew i delikatnie się uśmiechnął. Nie wierzyła swoim oczom! To nie był byle jaki uśmiech. To był uśmiech szczerze rozbawionego Malfoya z pokazu siły dziewczyny, a nie związany z drwinami z niej. Mionie mina zrzedła na ten widok. Pierwszy raz się do niej uśmiechnął jak normalny człowiek. Pierwszy raz w życiu nie skomentował tego, ani nie odezwał się głupio wyzywając ją od szlam. -Zapamiętać by zapisać ten dzień w kalendarzu! - zaśmiała się jej podświadomość. Uśmiechnęła się jeszcze raz, tym razem delikatniej i dalej sprzątała „Ślizgoński kawałek błoni”. Reszta pracy upłynęła w miłej, ale napiętej atmosferze. Jednak to dość dziwne że Ślizgoni przyjmują pomoc Gryfonów w porządkach na ich kawałku błoni. Kiedy słońce zaczęło zachodzić usłyszeli od Filcha że na dziś wystarczy. Dziewczyna ucieszyła się że będzie mogła wrócić do dormitorium i poczytać jeszcze książkę.

-Idziemy? - uśmiechnęła się do Ginny, która właśnie zmierzała w jej stronę.

-Tak, jasne. - odpowiedziała złowrogo rudowłosa. Dziewczyny w ciszy szły w kierunku swojego domu. Miona postanowiła przerwać tę niezręczną ciszę.

-Jak Ci się pracowało? - zapytała swobodnie.

-Świetnie! Po prostu świetnie! Cały zamek teraz będzie o mnie plotkował, jaka to jestem niezdara! Wielkie dzięki! - wysyczała Ginny

-Oj przestań. Przecież nic się nie stało! Zabini Cię w porę uratował. - odpowiedziała. -Zresztą żałuj że nie widziałaś jak pędził Ci na pomoc, kiedy zauważył że upadasz. - zaśmiała się Miona. Ginny była dalej wściekła. -No nic kochana! Skoro nie jesteś dziś rozmowna, pozwól że pierwsza udam się do łazienki wykąpać.

-Jasne. - skomentowała panna Weasley. -Właściwie to ja już pójdę na kolację. Jak się wykapiesz dołącz do mnie. - odpowiedziała nieco łagodniej Ginny i ruszyła w kierunku Wielkiej Sali. Hermiona tylko wzruszyła ramionami i udała się do dormitorium. Weszła na schody i czekała aż ustawią się w odpowiednim miejscu. Schodząc z nich w dół, potknęła się i upadła na ziemi tuż przed obrazem Grubej Damy. Pech chciał że akurat na korytarzu pojawił się jeszcze ktoś.