Rozdział piętnasty.

Witajcie kochani! Zbliżamy się powoli do akcji właściwej mojego Dramione. Przygotujcie się bo nie będzie kolorowo i miło... Naszą główną parę czeka jeszcze wiele przeszkód, które stoją na drodze do szczęścia... jedną z nich jest nasz wspaniały Nathaniel... Poznajcie go bliżej...

Rozdział betowała kochana, niepowtarzalna, jedyna i wspaniała Venetiia Noks, za co jej serdecznie dziękuję. :** 

Domi powodzenia w pisaniu pracy! Mocno trzymam me wampirze szpony za Ciebie :)

Dziękuję wszytkim za komentowanie! Jesteście wspaniali! 

PS. Bardzo mało komentujecie i jestem zmuszona to zrobić...

25 komentarzy - rozdział w tym tygodniu 

mniej niż 25 komentarzy - rozdział za tydzień lub więcej.

Komentarze to motywacja, więc do dzieła! Napędzajcie moja wenę :))

Buziaki, wampirek.

***

Mężczyzna pewnym krokiem zmierzał przez wioskę w kierunku wielkiej posiadłości swojego Mistrza. Wichura rozwiewała mu czarne szaty, a deszcz je moczył, przez co były ciężkie i nieprzyjemne.  To jednak nie zrażało młodego chłopaka, który musiał zdać raport Nathanielowi. Przekroczył progi wielkiego domu, nie zwracając uwagi na szepczących na jego widok Śmierciożerców. Wszedł na piętro gdzie był gabinet Nathaniela. Widząc swojego pana uklęknał, nisko skłaniając swoją głowę, by okazać należyty szacunek.

-Mistrzu – powiedział, czekając na pozwolenie, by powstać.

-Witaj. Wstań proszę. - głos Nathaniela był zimny i stanowczy.

-Rozkazy wykonane.

-Wspaniale się spisałeś. - podszedł do chłopaka, celując w jego gardło różdżką i szepcząc jakieś zaklęcie. Spojrzał mu w oczy i szepnął -Mój dzielny sługo przyprowadź mi tą szlamę. Chcę ją mieć do świąt inaczej będziesz błagał o śmierć, a przez długi czas jej nie doświadczysz. - ton Nathaniela ociekał jadem. -A teraz idź, zapomnij co się wydarzyło i nie zwracaj na siebie uwagi, aż do mojego wezwania. Wtedy masz przyprowadzić dziewczynę. - chłopak pomrugał nieprzytomnymi oczami i aportował się z gabinetu.

Riddle stał przy oknie wpatrując się w płonące drzewo, które przed chwilą zostało trafione piorunem i zastanawiał się dlaczego dał się podejść tak młodym, niedoświadczonym chłopcom... Był potężnym czarodziejem, pobierającym nauki u największych czarnoksiężników tych czasów, a mimo to pozwolił wedrzeć się do swojej głowy szlamie, którą mu odebrali... Tak samo jak los odebrał mu Florentinę... jego niewinną ukochaną... Potem odebrał mu kobietę, która nosiła pod sercem jego dziedzica... Głośny krzyk wyrwał się z jego gardła. Kolejna kobiety, której nie potrafił uratować przed śmiercią. Kolejna, która zmarła z jego powodu... Łzy płynęły po jego policzkach, kiedy krzyczał. Chciał, by wszystkie jego smutki wypłynęły wraz z łzami i krzykiem...

3 styczeń 1938 – Bułgaria, Sofia

18-letni chłopak stał nad kociołkiem i warzył eliksir cichej śmierci. Ostrożnie łączył składniki razem z wywarem, mieszając co jakiś czas, zgodnie z zaleceniami jego Mistrza Eliksirów Atanasa Karkarowa*.

-Tak jest chłopcze. Nigdy nie będziesz mistrzem i prawdopodobnie ta wiedza Cię zabije, ale się starasz, a to daję Ci przewagę nad wrogiem. Jedna kropla tego eliksiru wylana na skórę wypala wszytko. Nerwy, ścięgna, mięśnie... Nie możesz krzyczeć, kiedy dostanie się do twojego krwiobiegu. Potem wyżera Ci resztę ciała. Powolna śmierć. Widzisz co się dzieje z twoim ciałem, ale nie możesz nic zrobić. Tracisz zmysły... Jedynie co Ci zostanie to zabicie się, szybciej niż zrobi to ten eliksir. Nie życzę Ci młodzieńcze byś musiał to zrobić. - Atanas uważnie przyglądał się chłopakowi, którego nienawiść do brata napędzała i dawała mu siły do działania. Nathaniel uważnie słuchał Mistrza i pochłaniał wiedzę, by kiedyś pomścić śmierć matki i zabić swojego brata.

-Teraz pokażę Ci eliksir, dzięki któremu nie będziesz się starzał...

15 kwietnia 1950 – Francja, Awinion

-Tak jest! Nie miej litości! - krzyczał Gaétan Baptist* walcząc z Nathanielem. Nie była to jakaś tam zabawa. Oni walczyli, używając najpotężniejszych zaklęć czarno magicznych, które miały na celu zabić. Taki też był cel chłopaka. Zabić swojego brata, a do zabójstwa idealnego trzeba się przygotować. Musiał wyrzec się uczuć, nauczyć kontrolować emocje i być bezlitosny. Co tydzień Gaétan zabierał go na polowania, ale nie takie zwykłe. Oni polowali na ludzi i ich zabijali. Dzięki temu Riddle nauczył się mordować nie tylko dorosłych, ale i dzieci...

16 kwietnia 1950

-Jesteś gotowy mój drogi. Mam dla Ciebie nagrodę... - skinął delikatnie głową w stronę swojego ucznia i machnął na sługę, by przyprowadził ok. 10 przerażonych ludzi. W tym dwoje dzieci. -Ostatnia lekcja. Jeśli zabijasz, zabijaj z finezją. - powiedział i usiadł na swym wielkim fotelu. Wziął szklankę z alkoholem i sączył przyglądając się poczynaniom młodego głupca, jak miał w zwyczaju go nazywać. Nathaniel uśmiechał się diabelsko i po kolei oceniał każdą ofiarę. Na pierwszy ogień poszła młoda, ciemnowłosa dziewczyna. Zaklęciem przykuł ją do ściany i podszedł powoli do niej, cały czas ją oceniając. Miała około szesnastu lat, metr pięćdziesiąt, po dłoniach wywnioskował, że ciężko pracowała mimo tak młodego wieku. Pod oczami miała cienie. Mimo przerażenia można było zobaczyć jej zmęczoną twarz. Z ust wydobywała się cicha modlitw.

„Notre Père qui'es aux cieux

que ton nom soit sanctifié

que ton royaume vienne...”

Młody mężczyzna upajał się zapachem jej przerażenia i w jednej chwili mierząc w nią różdżką wyszeptał zaklęcie, a dziewczyna zawyła. Z jej ust, uszu a nawet oczu wypływała krew, a ona nadal nie umierała... Serce biło coraz szybciej, zamiast zwalniać, a ona zanosiła się w agonii... Po chwili wydała ostatni jęk, a Nathaniel szepcząc zaklęcie wyrwał jej serce z ciała. Wpadł w szał śmierci i bezlitośnie zabijał, ciesząc się z każdej oznaki przerażenia. Kiedy skończył, cała sala była we krwi i szczątkach ciał. Gaétan wstał z miejsca, podszedł do Nathaniela i podał mu dłoń.

-Dobra robota chłopcze, ale uważaj. Nienawiść może Cię zaślepić.

29 wrzesień 1966 – Hiszpania, Grenada

Riddle przechadzał się po winiarni w poszukiwaniu niezwykle rzadko spotykanego kwiatu: dzikiego goździka z Monserrat. Był to kwiat dzięki, któremu jest w stanie uwarzyć eliksir o konsystencji wody, który miał moc by móc otumaniać ludzi.

-Nat'niel! - usłyszał głos i wyprostował się. W oddali widział kasztanową czuprynę włosów kobiety, która zmierzała w jego kierunku. Jej suknia rozwiewała się na wietrze, a na twarzy gościł wielki uśmiech.

-Florentina... - wyszeptał, uśmiechając się delikatnie do niej. Rozłożył ręce, a dziewczyna wpadła w jego ramiona, tuląc się i całując jego usta. -Oh moja mała hiszpanko... - wyszeptał przy jej ustach, a ona uśmiechnęła się uroczo.

-Nat'niel... Miałeś wracać... Ciebie nie być długo... - odpowiedziała, odrywając się na chwilę i patrząc głęboko w jego oczy. Mężczyzna uśmiechnął się i pozwolił pociągnąć kobiecie, za rękę w stronę domu.

-Nie martw się ukochana, ja o siebie zadbam i o Ciebie też. Będę Cię chronił do samego końca... - wyznał jej szczerze, spoglądając na nią z czułością. Była zgrabna, i dość ładna. Miała wielkie, bursztynowe oczy i kasztanową czuprynę, która w słońcu mieniła się kilkoma kolorami. Nie była pięknością, ale miała coś w sobie... Orientalne rysy twarzy i szczery uśmiech, skradły serce Nathaniela. Szli w kierunku posiadłości, gdy usłyszeli za plecami trzask aportacji, a kiedy się odwrócili zobaczyli uśmiechającego się, młodego Toma.

-No, no braciszku... widzę nie próżnujesz. Ale nie dane Ci kochać. - śmiał się Tom.

-O czym ty mówisz?! Zostaw mnie w spokoju bracie. - wysyczał Nathaniel, sięgając po różdżkę, jednak jego brat był szybszy...

-Aveda kedavra! - krzyknął, a zielony promień uderzył wprost w serce niewinnej kobiety, która upadła bezwładnie na trawę, a młodego Riddla  już nie było. Mężczyzna uklęknął przy ukochanej i zaczął płakać. Jego serce rozpadło się na miliony kawałków...

Otworzył oczy, a łzy przestały płynąc po policzkach. W jednym momencie opanował się, przypominając sobie słowa Gaétan „Łzy są oznaką słabości, a ty nie możesz sobie pozwolić na słabość, bo ona zawsze zabija.” Otarł rękawem policzki, wprowadzając umysł w stan największego skupienia i zaczął analizować wszytko od początku, przypominając sobie najmniejsze szczegóły z życia Hermiony...

-Moja młoda Florentino... Uratuję Cię... Twoja dusza powróci do twego pięknego ciała, które teraz bezcześci ta szlama... - wyszeptał do zdjęcia stojącego na jego biurku. Usiadł, opierając głowę na rękach. W myślach migały mu momenty z jej życia, kiedy ja obserwował... Śmierć jej rodziców, śmierć przyjaciół podczas wojny, blond chłopak, ruda przyjaciółka, czarnoskóry... Zatrzymał na chwilę swoje myśli.

-Avery! - krzyknął na całą posiadłość, a po chwili jego sługa był już w gabinecie, klęcząc z opuszczoną głową.

-Wstań. Co wiesz o Malfoyach? - zapytał i podniósł wzrok, by dokładnie przeanalizować zachowania sługi. Musiał być pewny, że mówi mu prawdę.

-Lucjusz, Narcyza i Draco Malfoy, to była niegdyś bardzo szanowana rodzina arystokratów. Ponownie próbują się wkupić w łaski Ministerstwa, a ostatnio krążą plotki, że przyłączyli się do Zakonu. Bardzo stary ród arystokratyczny z wielopokoleniowym drzewem genealogicznym. Narcyza jest siostrą Belli i Andromedy, Lucjusz w wyniku klątwy Voldemorta jeździ na wózku inwalidzkim, a żaden z magomedyków i czarodziei nie potrafi mu pomóc, by znów mógł chodzić. Był śmierciożercom, Jego słabością jest rodzina. Draco, ich syn również był śmierciożercą, wstąpił tuż po wojnie do Zakonu Feniksa.Mówi się o tym, że pała uczuciem do Hermiony Granger. Jego najlepszy przyjaciel to Blaise Zabini. Lucjusz i Narcyza mieszkają w Malfoy Manor w Wiltshire 

-Wspaniale. Przyprowadź mi rodzinę Malfoy'ów. Najlepiej martwych.

***

*Atanas Karkarow - Bułgarski Mistrz Eliksirów. Jeden z mentorów Nathaniela. Postać wymyślona na potrzeby bloga.

*Eliksir cichej śmierci - eliksir wymyślony na potrzeby bloga.

*Gaétan Baptist - Francuski mentor Nathaniela, który nauczył go bezlitosnego mordowania. Postać wymyślona na potrzeby bloga.

*Modlitwa "Ojcze Nasz" w języku francuskim.

*Florentina - nie żyjąca już ukochana Nathaniela. Postać wymyślona.